195. Naar Spiekeroog

Volgens Elly heeft het vannacht hard gewaaid. Er staat 's morgens nog steeds een frisse bries. Gelukkg is het niet zo erg dat we niet kunnen vertrekken. Om 10 uur is het water terug in de haven en zijn we mooi op tijd voor de passage van het Langeooger Wattfahrwasser. Maar eerst moeten drie van onze boten met een watergekoelde schroefas met rubberen Volvo seal eerst nog even de boel ontluchten, anders komen ze niet ver. Door het droogvallen loopt het water voor de smering uit de schroefas. (Dit vindt Fre een heel intrigerend gegeven...)

De grootste ondiepte die wij onderweg meten is 1.70 m. Het houdt niet over. We worden na al die wantijen aardig bedreven in het speuren naar prikken. Ik droom 's nachts bijna van omgekeerde bezemstelen! We draaien met ons allen ondertussen (zo goed als) nergens ons hand meer voor om en crossen geroutineerd over het Duitse Wad!

Het is maar een tochtje van ruim twee uur. Maar het vaart weer zo fijn. 

Tot nu toe hebben we de hele vakantie bijna alles kunnen zeilen en vooral de motor aangehad om havens in of uit te varen. Veel werk aan het op peil houden van onze benzine- of dieselvoorraad hebben we dus niet. Dat is wel een punt van aandacht in deze contreien want niet op alle eilanden is brandstof verkrijgbaar. We hebben dus allemaal kleinere en/of grotere gevulde jerrycans als reserve aan boord.

Aan de drijfsteigers van de Spiekeroog Yachtclub is nog genoeg plaats. We hebben allemaal redelijk in de buurt van elkaar een eigen box. We horen dat de schoolvakanties in Noord-Duitsland afgelopen zijn. Misschien daarom dat er meer plek lijkt te zijn.

Als havengeld betalen we op dit kleinste eilandje ongeveer het hoogste bedrag tot nu toe. Het valt ons op dat vooral het gebruik van electriciteit in Duitsland duur is. We zeggen al gekscherend tegen elkaar dat sommigen van ons ondanks dat, al aardig meedoen met het als eerste vastknopen van de "Duitse landvast" (= het electriciteitssnoer) zodra we ergens aankomen. We passen ons aan zullen we maar zeggen. Tsja, je wilt toch wel een koud glas witte wijn met deze temperaturen. En de iPad en de iPhone werken ook niet op batterijen....

Vandaag hebben we een mijlpaal bereikt.

Spiekeroog hadden we van tevoren als maximaal einddoel bestempeld. We hebben vreselijk veel geluk gehad dat we dat ook werkelijk hebben kunnen bereiken. Het weer heeft ongelooflijk meegezeten. 

Het is nu maandag. Precies een week geleden zijn we uit Lauwersoog vertrokken. Wat hebben we veel gezien en gedaan in maar 1 week tijd: Lauwersoog-Borkum-Greetsiel-Norderney-Langeoog-Spiekeroog!

Bij de Toerzeilers heerst voor vakantietochten de (door ervaring geleerde) wijze regel dat je ongeveer op een derde van de tocht op de eindbestemming moet zijn om ook weer op tijd terug te kunnen keren. Voor onze vakantietocht geldt dat zeker omdat we op de terugweg waarschijnlijk met veel tegenwind te maken zullen krijgen. De wind komt nu eenmaal vaker uit het westen. Bovendien hebben we korter profijt van het tij omdat we tegen de vloedstroom in gaan varen. Ook kan het gebeuren dat we door slecht weer nog een aantal dagen verwaaid komen te liggen. Met zeilen moet je dit soort zaken nu eenmaal incalculeren. We lopen dus precies op schema. Voor op de terugweg hebben we nog wel twee eilanden op ons verlanglijstje staan (wie wat bewaart, heeft wat...): Baltrum en Juist. Ook zouden we eventueel bij voldoende tijd nog wat andere kustplaatsjes kunnen bezoeken. We zullen duimen dat het weer zo goed blijft.

Morgen blijven we nog een dagje op Spiekeroog. Even wat tijd om uit te rusten, te prutsen, te lezen of de boot schoon te maken...

En om Spiekeroog, het groene eiland, op te gaan natuurlijk. We hebben het vandaag ook al een beetje verkend. Het plaatsje lijkt inderdaad wel wat op Schiermonnikoog, maar dan veel meer begroeid. Kleine straatjes, kleine winkeltjes, net een poppenkastdorpje waar de tijd heeft stil gestaan. Er zijn geen auto's  op het eiland toegestaan. Alleen enkele 20 km wagentjes. Het eiland staat ook bekend om zijn paardentram.

 Alle producten worden met containers door de veerboten aangevoerd. Er is geen fietsverhuurder op het eiland. We begrijpen nu een beetje waarom, want het is gek genoeg op veel plaatsen verboden te fietsen; er mag daar alleen gewandeld worden. Midden in het dorp, dat is logisch, maar ook op toegangswegen naar het strand. Die arme badgasten moeten kilometers lopen, ze moeten er hier wel wat voor over hebben.

We zien ook wadlopers naast de haven. Misschien dat morgen een paar van ons zich daaraan wagen?

We kijken vol spanning uit naar het moment dat het water het laagst staat. De haven valt voor een deel droog. In ons deel blijft nog een centimeter of 60 staan. Sommigen van ons liggen al met de kiel in de modder, bij anderen zit er nog beweging in. Vanaf het havenkantoortje is prachtig te zien hoe de toegangsgeul gedeeltelijk droogvalt.

En, o ja, van familie en vrienden van medereizigers krijg ik reacties op deze blog en verzoeken om de groeten te doen. Ik voel me bijna een "Postillion d'amour"! Hartstikke leuk en vooral blijven reageren!