40. Tropische temperaturen

Nog voor de zomervakantie begint, beleven we dan toch nog ons eerste tropische weekend dit jaar. Tsja, Henk en Joke op de Zeevonk in de Carieb: je hoeft echt niet altijd zo ver te varen voor het mooie weer… De berichten zijn uitzonderlijk goed. Zelfs nog een windje kracht 3 daarbij. Vrijdagmiddag vrij, dus mooi op tijd weg. Richting Langweer, via de route die we met ons evenement “Varen in Friesland” hadden willen varen, maar een route die wegens de te hoge masten van de andere deelnemers geen doorgang kon vinden. Toch even proberen of wij er met onze boot wél onderdoor kunnen. Het is vrijdagmiddag en nog lekker stil overal. Ja! We kunnen onder de brug in de A7 bij Langweer door. En we houden nog best wat marge over ook. Onze marifoonantenne is blijkbaar toch niet zo hoog als we dachten. Het is jaren geleden dat we in Langweer zijn geweest. Dat was nog in de tijd van Menno Sappé; de meest beroemde havenmeester van Friesland. De tijden zijn veranderd. Nu blijkt er een nieuw, modern havenkantoortje te staan in de plaats van het oude schip waar Menno kantoor in hield. Het havenkantoortje wordt bemand door twee jonge dames, het kan niet op. En dan ook nog eens twee dames met humor: in de urinoirs van het toiletgebouw hebben ze speciale WK-doeltjes geïnstalleerd. Kunnen de heren hun doel schieten oefenen…  

In het “Loveleantsje” liggen weer de Valkjes, New Classics en de Foxjes, bemand met studenten en jonge stelletjes. Het motto van het leantsje blijkt 's avonds ook nog steeds hetzelfde: vooral veel plezier en daarbij héél veel lawaai maken! Speciaal voor de jongelui is een groot overdekt terras aangelegd, zodat ze daar met slechter weer kunnen eten en BBQ-en. Leuk hoe ze in Langweer met deze doelgroep omgaan. Niet wegjagen, maar tegemoetkomen zodat je in gesprek met ze blijft en daardoor zo min mogelijk last van elkaar hebt. Nadat we zaterdagmorgen onze buurman (met een kapotte motorsteun) geholpen hebben naar een andere steiger te slepen, zetten we koers richting Lemmer. De wind is niet veel. Een rondje IJsselmeer gaan we dus niet halen. Lemmer is altijd gezellig en daar kunnen we eventueel nog wat schaduw opzoeken. Onze provincie is zo mooi als je door het Friese landschap vaart. Bomen, gras, riet, bloemen en vogeltjes langs de walkant. Nu worden we er weer even aan herinnerd waarom hier elke zomer zoveel toeristen naar toe komen!  

 

Vlak voor ons zien we een ree de vaart overzwemmen. Gespitste oortjes boven water. Aan de overkant klautert hij op de stenen walkant en hipt door het weiland weg. Via het Tjeukemeer varen we de brug onder de snelweg de A6 door. Leuk dat deze boot met deze lagere mast weer zoveel extra mogelijkheden biedt! De wind wordt steeds minder en de zon wordt steeds heter. In Lemmer kunnen we gelukkig lekker onder de bomen, in de schaduw liggen. Genieten met een hapje en een drankje. Bootjes én mensen kijken. Zondagmorgen waait het nog eerst nog even. We komen op het zeil nog driekwart van het Tjeukemeer over en dan is de wind definitief op. Dat wordt verder motoren naar huis. Het is overal beredruk met sloepjes en met andere kleine bootjes. Alles en iedereen vaart hier kris kras door elkaar. “Zomer in Friesland”, en de hele provincie wil het weten ook. Zuidwest Friesland heeft de pauzes in de brugbediening overdag afgeschaft. Maar in Akkrum e.o. is het helaas nog niet zover. Wij doen altijd ons best om door ons dorp heen te komen voordat de bruggen van kwart over vier tot kwart over vijf voor de middagpauze sluiten. Nooit begrepen waarom dat is. 

Wat gaat zo’n brugwachter dan doen? Uitgebreid aan de “high tea” of is hij dan al toe aan zijn warme hap? Vanwege de files kan het ook niet zijn, want die hebben we hier niet. Het is zo vreselijk irritant om om kwart over vier in je dorp te liggen, een kilometertje of wat van je huis, en je moet nog verplicht een uur wachten. Een uur waarin je de boot had kunnen uitruimen, het gras had kunnen maaien, de was in de wasmachine had kunnen doen, met een ijskoud wijntje op het terras had kunnen gaan zitten en nog zo heel veel meer… We halen het makkelijk dit keer en zijn mooi op tijd thuis. Alle gelegenheid om de sproeiers in de tuin aan te zetten. Want wat hebben onze plantjes een dorst….

39. Ankeren & droogvallen 2

De wind gaat gelukkig wat liggen. Na toch nog een rustige nacht (we liggen aan lagerwal, gestapeld tegen schepen die niet echt meegeven) staan we om 9 uur fris en vrolijk klaar voor het palaver. Op de kade, bij een schuilhokje tegen de wind, wat al gauw “ons bushokje” wordt genoemd. Er is in de verste verten natuurlijk geen bus te bekennen maar het bankje erin is heel handig om de koffie op te zetten… Voor iedereen een plakje “Fryske sûkerbôle” erbij, want wij organiseren deze tocht namens de Toerzeilers regio Noord en dat zullen de deelnemers weten ook. Er wordt door iedereen gretig van de lekkernij gesnoept, niet wetende hoe erg je vingers hiervan gaan plakken, ha,ha, ha…... Op het allerlaatste moment arriveert solo-Jan. Net te laat voor de gesneden en beboterde plakjes. Omdat hij al uren in zijn eentje onderweg is, krijgt hij als troost het hele overgebleven suikerbrood cadeau. Zo zie je maar weer: doorzetten loont. 

We hebben allemaal de weerberichten bestudeerd. De algemene verwachting is 4 tot 5. Het kan net, volgens onze deskundige Jan Willem. Degenen die twijfelen kunnen gerust in de haven blijven liggen. Niemand twijfelt echter. Ook omdat Jan Willem ons vertelt hoe hij vorige week, met windkracht 5 uit het noorden, het Amsteldiep alvast voor ons heeft verkend. “De droge platen zijn mooi vlak en de geul tussen de platen was zo glad en rustig als een kinderbadje”. Met de waarschuwing dat het eerste stuk naar de geul toe even heftig zal zijn (wind tegen stroom), vertrekken we om 10 uur. We motoren het Vissersgaatje door. Dat levert mooie foto- en filmbeelden van elkaars schepen op. 

De boegen van de boten duiken diep in de golven en het buiswater spuit naar achteren. Het Amsteldiep is een stuk langer dan ik dacht. Er lijkt maar geen einde aan te komen. Stonden er vorige week aan het begin van de geul nog drie staken en verder wat afgebroken takjes, in één week tijd zijn alle staken plotsklaps vernieuwd. Daar heeft Rijkswaterstaat het vorige week even heel druk mee gehad...! Heeft het ermee te maken dat we de tocht bij hen, bij de Kustwacht en bij de Verkeersleiding Den Helder hebben moeten aanmelden? Zijn ze gauw wezen kijken en hebben ze gedacht: “Dat kan zo niet.” We willen het graag geloven; helemaal als later nog een helicopter laag over komt. “Ze kijken even of we het hebben kunnen vinden.”   

 

Op het moment dat ankeraars en droogvallers de ankers laten vallen, begint het harder te waaien. Wij varen langzaam de plaat op en proberen met de kop in de wind aan de grond te lopen. Dat lukt niet want de stroom, die dwars op de wind staat, is sterker. Bovendien is het verduiveld lastig draaien als je midzwaard omhoog is getrokken! 

 Als voorbereiding op de tocht hebben we ons verdiept in de keus voor het juiste anker. Het Bruce anker van 10 kg dat bij de boot hoort, past uitstekend in onze boegrol. Het is ook heel gemakkelijk als opstapje te gebruiken als we met onze neus aan een lage steiger liggen. Alleen, van het Bruce anker is bekend dat hij in alle grondsoorten heel goed houdt, behalve in zand. Dat is even jammer. We lezen op internet alle beschikbare testen en besluiten toch voor de zekerheid ook voor een goede “zandbijter” te gaan. Dan zijn wij voortaan op alles voorbereid en kan ons niets meer gebeuren! Er komen uiteindelijk twee soorten ankers in aanmerking: de aluminium Fortress en de Rocna. De eerste heeft onze voorkeur omdat hij mooi licht is, goedkoper is en ook nog uit elkaar gehaald kan worden. Helaas, na verdere informatie bij de dealer wordt ons bevestigd dat wij met ons gewicht boot toch wel een hele grote maat Fortress nodig zouden hebben. Zo groot dat hij niet meer in de ankerbak past en op de onze boot staat als een vlag op een modderschuit. Dan naar de Rocna. Het 9 kg model is ook al zo onhandig groot. Lastig toch zo’n klein bootje met zoveel gewicht. De dealer gebeld en samen overeengekomen dat de 6 kg het in normale weersomstandigheden ook goed zou moeten kunnen houden. Zo lang we niet met orkaanwindkracht besluiten te gaan ankeren, moet het voldoende zijn. Dat waren we niet echt van plan, dus we kopen de 6. 

 We gooien de Rocna uit en wachten af. Niet erg veel later komt de Kustwacht met een stormwaarschuwing windkracht 6. Jammer dat ze dat niet even eerder hadden kunnen bedenken! De ankeraars liggen na enkele pogingen uiteindelijk allemaal goed vast. Ze liggen niet comfortabel want ook bij hen staan wind en de golven dwars op het schip, maar ze liggen.    

We hebben niets anders te doen dan af te wachten. We brengen al lopend met de hand eerst de Rocna en daarna de Bruce uit. De Rocna wordt in dieper water, richting kop in de wind gezet. De Bruce gaat naar de loefkant dwars op de boot en we zetten hem vast op de lier van de kluiver. En, o wonder, hij zit als een huis… We willen geloven dat dat komt omdat hij met de hand in het zand is vastgezet. Laten vallen en zichzelf in het zand in laten graven lukt ééécht niet hoor….. Het water komt erg snel op. We houden de lijn van de Bruce strak. Voordat we het weten liggen we weer rechtop en kunnen we ons aan beide ankers naar dieper water trekken. Ankers op en terug naar de haven. Zouden we eerst met goed weer ook nog de nacht op het wad doorbrengen, met deze gierende wind en hoge golven heeft niemand daar erg veel behoefte aan. Voor het lapje stormen we terug naar Den Oever. Toch nog even een heerlijk zeiltochtje vandaag. Wat een belevenissen. ’s Avonds hebben we elkaar genoeg te vertellen en besluiten we dat te doen in een plaatselijk restaurantje. We spoelen de maaltijd weg met voldoende wijn en bier; van al dat praten krijg je dorst... De verhalen worden steeds spannender. Iedereen is het erover eens. Met dit weer ga je zelf normaal gesproken niet ankeren of droogvallen. Nu we ongewild toch met windje 6 hierin zijn terechtgekomen, zijn we allemaal erg tevreden en gerustgesteld nu we gezien hebben dat we het met de eigen boot in deze omstandigheden ook goed en veilig klaarspelen. Het kan in de toekomst alleen maar makkelijker worden. We zijn met ons allen een hele leerzame ervaring rijker. Precies wat de Toerzeilers beogen: je grenzen verleggen en gezamenlijk steeds weer een stapje verder komen!

38. Ankeren & droogvallen 1

In het begin van de week lijken de weerberichten goed. Windkracht 3, eerst uit het westen en later draaiend naar het noorden. Dat zou heel mooi zijn. Hoe verder we in de week komen, hoe gevarieerder de weerberichten worden. De voorspellingen gaan van windkracht 4 naar later 4 tot 5. Piet P. maakt er zelfs 3 tot 6 van. Zulke windvoorspellingen kan ik ook doen: dan zit je altijd goed! Donderdagmiddag zijn we wat vroeger vrij dan anders en besluiten we alvast te vertrekken richting IJsselmeer kust. Akkrum – Den Oever op één dag betekent anders wel heel veel mijltjes op een dag. Het is weer rennen en vliegen om alles op tijd klaar te krijgen. De hond verhuist naar zijn logeeradres en alles moet nog ingepakt worden. Aan boodschappen doen komen we al helemaal niet toe, dat moet maar ergens onderweg. We tuffen richting Workum. Zover komen we echter niet want om 9 uur gaan de bruggen daar op dubbel rood. Jammer, het is mooi weer en het is nog tot zeker half 11 licht. We besluiten een nachtje door te brengen in de passantenhaven van Heeg. Zijn we nog nooit eerder geweest. Het is er héééél erg rustig. Stilte voor de storm want in het weekend zijn er wedstrijden op het Heegermeer en ligt alles, volgens horen zeggen, potje vol. Vrijdagmorgen vertrekken we al vroeg richting Workum, zodat we gelijk met de eerste openstelling door de bruggen kunnen. We varen het IJsselmeer op en ervaren direct dat de wind aardig is aangetrokken. Het zicht is bar slecht en het miezert. Na verloop van tijd gaat het steeds harder waaien. Uiteindelijk waait het 5 tot 6 uit het westen, dus komt de wind voor ons recht van voren. Laveren heeft geen zin want we kunnen door de hoge golfslag maar hele kleine slaagjes maken. Dat schiet niet op. Het gaat steeds harder regenen en het wordt een ware worsteling om aan de overkant te komen. Op het laatst zijn we aan het motorzeilen met een dubbel gereefd grootzeil bij. Pas als we in de vaargeul voor Den Oever zijn, komt de kust van Noord Holland in zicht. Met dank aan de plotter.   Vlak voor de sluis varen we onze mede-organisator met zijn “Glinder” achterop. Samen zoeken we een plekje in de Vissershaven. Op aanwijzingen van de havenmeester: “Overal in de haven als het maar tegen een visserskotter aan is”. Het blijkt dat in deze getijdehaven onlangs verschillende jachtjes met vloed met hun scepters onder de havenkade klem zijn komen te zitten en daardoor schade hebben opgelopen. De havenmeester wil dat gedonder niet meer en parkeert alle jachtjes tegen iets “groters” aan. Gelijk heeft hij. 

Het regent nog steeds en alles is doornat. Wat een armoe om onder deze omstandigheden een tocht te moeten starten! Doen we dit echt voor ons lol? Uiteindelijk, na vijven, wordt het langzaamaan droger en kunnen we beginnen met al het natte goed over de giek uit te hangen. Het lijkt wel maandag-wasdag. De afzeggingen stromen minder snel binnen dan we verwachten. Een enkeling ziet geen kans met dit weer op tijd in Den Oever te arriveren. Anderen hebben problemen van huiselijke en/of technische aard waardoor ze moeten afhaken. Uiteindelijk zeggen 7 van de 21 boten af. Dat valt ons, gezien de omstandigheden, in het geheel niet tegen. Er zijn twee mega-bikkels bij. Allebei solozeilers, die er wel heel veel voor over hebben om mee te kunnen gaan. De een arriveert na een barre tocht ’s nachts om 12 uur; de ander staat zaterdagmorgen vroeg om 3 uur op, om op tijd bij de start te zijn. Met de deelnemers die ’s avonds al aanwezig zijn, duiken we de kroeg in: rijkelijk versierd met oranje vlaggetjes vanwege het WK-voetbal. Gelukkig kunnen we elkaar, ondanks het voetbalgeweld, toch nog redelijk verstaan. We houden een eerste officieuze palaver. Om 9 uur ’s ochtends volgt het “echte werk”.

37. Feest!

Hoewel we de afgelopen twee weken niet hebben gevaren, geef ik toch maar even een korte update. Mijn lezers zouden eens ongerust kunnen worden… Het vorige weekend moesten we nodig bijkomen van alle drukte van de weken daarvoor. Gelukkig was het weer niet al te best, dus het was geen straf om ditmaal de boot - de boot te laten. Het huis, de tuin en de was hadden er veel baat bij. Het afgelopen weekend hebben we ons 30-jarig huwelijksfeest gevierd. We zijn niet van die feestbeesten en we houden er ook niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Zou dat de nuchtere Friese inborst zijn: “doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”? Bij de kinderen gepolst wat zij het leukst zouden vinden en hoe lang zij zich vrij konden maken. “D-day” valt op zaterdag en het algemene idee is dan ook: een huisje voor het weekend. 

Ons kennende, niet op de hei of in het bos, maar natuurlijk in de buurt van water. We vinden een ruim optrekje niet ver van Den Helder, op loopafstand van de zee. Een paar weken geleden zijn we met onze boot vanaf Den Helder langs de kust zuidwaarts “afgezakt”, nu doen we dit nog eens dunnetjes over, maar dit keer met de auto. Leuk om dit stuk kust ook eens vanaf de landzijde te bekijken. De vuurtoren van Kijkduin lijkt vanaf de weg veel minder hoog dan vanaf het water. 

 

Maar sta je hoog op de duinen en kijk je naar de zee, dan begrijp je niet dat wij daar, op die immense plas, met ons kleine bootje zeilden. Zaterdag is in één woord een fantastische dag. De weergoden zijn in alle opzichten met ons. Net als 30 jaar geleden toen het trouwboeket vanwege de warmte al vroeg op de dag dreigde te verleppen... Op het strand heerst een heerlijke temperatuur met een licht briesje uit het oosten. De perfecte zomerse stranddag. Wat is het rustig daar in de kop van Noord Holland! Gratis parkeerplaatsen vlakbij zee en geen overvolle stranden. Het kan niet beter. Het zeewater is nog best wel koud. Hond Joris verbaast ons door onverschrokken het water in te rennen. Ook hij geniet met volle teugen. De eerste avond eten we gezellig op het terras van een strandtent; badgastje kijken. Blijft altijd vermakelijk. De tweede avond eten we in 't Veerhuis Lands End. Ons favoriete stekje in Den Helder, gelegen op de leukste plek aan het Marsdiep: direct naast de veerboot, met zicht op Texel.

  

 Op zondag is het iets minder mooi weer, maar we vermaken ons met een ochtendwandeling over het strand, gevolgd door een partijtje bowlen. Het is een weekend om in te lijsten. Natuurlijk missen we met dit mooie weer ons bootje wel een ietsie pietsie, maar tegen een dergelijke gezellige familiebijeenkomst kan (gelukkig) zelfs de “Sylke” bij lange na niet op.

Eind van de week organiseren we voor de Toerzeilers “Ankeren en droogvallen op het Wad”. De belangstelling is enorm. De tocht is volgeboekt met 20 deelnemende boten. We zijn zelf ook nog met de laatste voorbereidingen bezig. De wadpoten zijn aan de boot geknoopt; na lang beraad is er een nieuw anker aangeschaft (de onvolprezen Rocna, maar daarover later meer); we hebben net een bouwmarkt-touwladdertje voor het droogvallen in elkaar gezet en Bob is nu bezig de tweede hoorn voor de marifoon te monteren. Vanavond nog een laatste berichtje aan de deelnemers verzenden en verder kunnen we deze week niet méér doen dan duimen dat de weergoden ons goed gezind blijven!