156. Vaartochtje in de sneeuw

Het is december, het heeft gesneeuwd en geijzeld. De eerste schaatsers hebben in Friesland al op het ijs van de Ryptsjerksterpolder gereden.

De Zeevonk ligt nog steeds in de dure Noorderhaven van Harlingen. Het wordt de hoogste tijd dat ze daar weggaat. Eindelijk is er via via een plek gevonden in Franeker, aan de Zuiderkade. De setting lijkt een beetje op die van Harlingen: een kade waar verkeer langsrijdt en huizen aan beide zijden. Het stukje water is alleen wat smaller en loopt dood. Het grote voordeel is echter dat het liggeld ongeveer tien keer minder bedraagt.

Dinsdag is het dan zover. Dit lijkt de beste dag om het ritje te wagen: de kapitein voelt zich redelijk fit en het weer lijkt goed. Het is maar een klein stukje varen van Harlingen naar Franeker: via het Van Harinxmakanaal, een door de binnenvaart druk bevaren route. We willen de ijsschotsen echter voor zijn, dus nu of nooit. Zelfs in het brakke water van de Noorderhaven ligt al een dun vliesje ijs.

In Grou pikken we eerst trouwe vriend Henk V. op, hij komt ook mee. Van Grou naar Leeuwarden staan we langdurig in de file. Waarom weet niemand want de weg is mooi schoon en er is gestrooid. Vanaf Leeuwarden richting Franeker ziet de weg er een veel minder uit. Gladde stukken met sneeuw en ijs. Met 60 km/u kachelen we door. Aan de kade in Franeker (Frjentsjer is het eigenlijk...) parkeert kapitein Henk net zijn auto als wij aan komen rijden. Hij stapt bij ons in en gezamenlijk rijden we naar Harlingen. Joke heeft ondertussen de verwarming in de Zeevonk flink opgestookt en de kuip sneeuw-  en ijsvrij gemaakt. Bob en ik trekken onze dikke winterzeilpakken en -laarzen aan. Daar overheen een reddingsvest. Niet omdat het zulk woelig water is, maar omdat de gangboorden van de boot spekglad zijn; een onvrijwillige schuiver ligt in een klein hoekje. Met al deze lagen kleren aan in het ijskoude water vallen en verdrinken, dat willen we niet riskeren.


Een van de dieselaanhangmotoren moet eerst ontlucht worden. Niks met een balletje eindeloos diesel knijpen: gelijk de grote dinghypomp erop en de diesel spuit eruit... Sorry voor de rommel, Joke!

We varen de Noorderhaven uit en Henk mag de eerste bruggen en de sluis 'nemen'. Er blijft aan weerszijden maar heel weinig ruimte in de breedte over en dat durft de gelegenheidsbemanning zelf nog niet gelijk aan. Het gaat prima. De kapitein heeft dan het moeilijkste werk gedaan en kan verder lekker warm binnen uitpuffen. Genieten van zijn eerlijk verdiende bakkie hete koffie en plak kerstbrood. Henk V. en Bob nemen het roer over. We varen tussen prachtige besneeuwde weilanden door. In de verte zien we een donkerblauwe lucht vol sneeuw aankomen. "Ik weet niet of we het droog houden, jongens!"


De brugwachters werken voorbeeldig mee. Zonder ook maar even in te hoeven houden, dieselen we lekker door. Vlak voor Franeker hebben we nog een droevige primeur. Voor het eerst in ons aller leven passeren we een dood, drijvend schaap. Arm beest. Waarschijnlijk door het ijs gezakt en verdronken.

Voor het filmpje van deze tocht klik hier.

We varen het vaartje langs de Zuiderkade in en het begint inderdaad te sneeuwen. Een mooi, wit welkom wordt het zo. Het watertje is smal en we moeten dubbelgeparkeerde schepen passeren. De eigenaar is zo vriendelijk om zijn roeibootje dat langszij ligt, even voor ons weg te halen.

Daar liggen we dan in Franeker: een prachtig plekje met een stroompaal in de buurt. De stekker gaat er gelijk in zodat de kachel continu kan blijven branden en de boel niet bevriest. Havenmeester Piet komt even later langs om de papieren in orde te maken. Wat een hartelijk welkom hier!

de nieuwe ligplaats aan de Zuiderkade

155. De zeilen van de Zeevonk

Hoewel onze boot al helemaal klaar is voor de winter, is dat met de catamaran de Zeevonk nog niet het geval.

Schipper Henk belt vanmorgen vroeg met de vraag: "Het zonnetje schijnt hier, er is nog weinig wind. Zouden jullie de zeilen er voor mij af willen halen?" Zoiets hoef je ons maar één keer te vragen en we zitten al in de auto. Altijd in voor een beetje actie en helemaal als het iets met boten te maken heeft.

De schipper is ziek, de zeilen moeten er hoognodig af, dus wie anders kan dat beter doen dan Bob. De Zeevonk, waarmee we onlangs onze grote reis hebben gemaakt, is een beetje ons tweede thuis. Behalve de schipper kent niemand "de techniek" van de boot beter dan Bob. Hij heeft haar mee helpen bouwen, we hebben met haar op het Wad en naar Engeland gezeild, we hebben met haar alle "Nederlandse" eilanden in de tropen bezocht en uiteindelijk, als klap op de vuurpijl, zijn we met haar de Atlantische Oceaan overgestoken. Door de jaren heen heeft Bob genoeg tijd en gelegenheid gehad samen met Henk alle mogelijke problemen en storingen op te lossen. Tijdens onze laatste reis hebben we midden in de nacht nog met met windkracht 7 vanaf het dak het zeil naar beneden getrokken... Daarmee vergeleken moet het nu, bij daglicht en in de haven, een makkie zijn.

Omdat we weten hoe groot en hoe zwaar die enorme lappen zijn, schakelen we gelijk extra hulptroepen in: zoon en schoonzoon worden ook "besteld". Bij een dergelijke klus heb je nooit handen teveel. De temperatuur lag vannacht rond het vriespunt en er wordt voor vanmiddag mist verwacht, dus het kan best koud worden. Het thermo ondergoed gaat aan, we nemen handschoenen en mutsen mee en zo gaan we, op alles voorbereid, op weg.

Het grootzeil geeft zich vrij gemakkelijk gewonnen. Er is maar één enkele zeillat die wat tegenspartelt. Precies die ene lat waarmee we midden op de oceaan ook hebben geworsteld. Toen wilde hij niet in zijn pocket blijven, nu wil hij er niet uit. Uiteindelijk lukt het en kunnen we het zeil opvouwen en droog in de zeilzak opbergen.

Bob in de mast

Dan de genua. Zoals verwacht wil hij niet naar beneden. Er zit niets anders op dan Bob omhoog te hijsen. In een stoeltje en met behulp van de ankerlier hangt hij te bungelen in de wind. Op bijna 20 m hoogte kan hij in de verte, op de Waddenzee, de stoomboot aan zien komen: Sinterklaas is op weg naar Harlingen. Na tweemaal op en neer geweest te zijn met bahco en inbussleutels lukt het dan eindelijk.

trekken aan de genua
buffelen op de boegspriet
 Met de fok hetzelfde verhaal. De hulp van onze twee jonge kerels komt goed van pas. Zij mogen Bob nóg tweemaal omhoog hijsen. De enorme lappen doek leggen we op straat om op te vouwen. In de zeilzak en klaar. Alle losse vallen, schoten en andere lijnen worden netjes opgeruimd en de lifelines op dek neemt Bob ook gelijk maar mee. De gangboorden zijn leeg en schoon, zo kan de boot voorlopig wel weer even vooruit.

gelukkig is de straat droog...

154. Einde van het seizoen

Het lijkt wel gisteren dat de boot afgelopen maart te water ging en nu is het seizoen alweer voorbij. De mast gaat eraf, de olie en de filters worden vervangen en dan is het op naar de winterstalling.

het is even een chaos zodra de mast gestreken is...
Dankzij de sprenkel en het strijkwant is het een verbazingwekkend simpel karweitje om de mast te laten zakken. De zalingen halen we eraf, dan ligt het tentzeil strakker over de mast. Bob heeft wat nieuwe standaardjes op de mastvoet en op de preekstoel gemaakt zodat de mast nog steviger ligt en geen millimeter meer kan omrollen. Het stoomlicht is vorige winter door het gewicht van het dekzeil ter ziele gegaan. Daar gaat hij gaat nog even een houten en schuimrubber bescherming voor verzinnen. Zo komen er elk jaar weer wat aanpassingen.

maar met wat kabelbindertjes is de orde snel weer hersteld
Het aluminium plaatje dat we dit voorjaar ter versterking in de punt van de zaling hebben gezet, vertoont geen enkele slijtage. Waarschijnlijk heeft het ook geholpen dat we de punt van de zaling over de stag een fractie naar boven hebben geschoven.


De motor werkt niet erg mee. Bob krijgt het ding maar niet ontlucht. Na veel zweetdruppels (en inwendig gevloek) blijkt dat de rubberen ring die met het nieuwe filter geleverd wordt, een fractie te groot is. De ring van het oude filter gaat erin en voilá het probleem is opgelost.
Het dieselfilter ziet er dit jaar voor het eerst niet schoon uit; ondanks het goedje dat we trouw bij de diesel gooien. Het papier in het filter valt nog wel mee, maar bovenop het filter liggen dikke kledders olie/vet. Lang leve de bio-diesel!

een niet meer zo schoon dieselfilter
Het 27 oktober en de boot gaat naar de winterstalling. Het heeft vannacht voor het eerst een beetje gesneeuwd! De boot en de houten steiger zijn spiegelglad. We spuiten er met de tuinslang (die gelukkig nog niet is bevroren) water overheen zodat het snel ontdooit. Om 10 uur maken we los van de steiger achterin de tuin, op weg naar de jachthaven. Ditmaal hoeven we dankzij de gestreken mast niet voor de spoorbrug te wachten en zo zijn we razendsnel ter plekke. Het zonnetje schijnt en het is windstil, het valt met de kou reuze mee. De afspraak vóór ons is blijkbaar nog niet verschenen en daarom zijn we direct aan de beurt. Voordat we het weten staat de boot afgespoten en wel op zijn plek. Ons 'natte' seizoen is ten einde. Voor een korte impressie, klik hier.








153. Dagje Strontrace

Afgelopen dinsdag hebben we onszelf vrijaf gegeven om een dagje de Strontrace te volgen. Even niet schilderen, snoeien of de boot winterklaar maken maar in de auto stappen en rijden maar.

Vorig jaar hebben we de start van de race in Workum bijgewoond (zie blog nummer 104/105). Ditmaal willen we het keerpunt van dichtbij bekijken. Dat keerpunt ligt in Warmond, middenin de bollenstreek, in de buurt van Leiden. De bemanningen moeten een rondje zeilen en mogen niet tweemaal hetzelfde traject nemen. Ze moeten kiezen of ze op de heenweg via Lelystad of Enkhuizen gaan of op de terugweg. Datzelfde geldt voor de passage door Amsterdam of door Haarlem. Alleen op het Noordzeekanaal mag (voor de veiligheid) de motor aan, de rest van de route moet gezeild, geboomd of gejaagd worden.

de Engelina Smeltekop
Dankzij de TomTom is Warmond gauw gevonden. Helaas zijn er net een paar schepen vertrokken en laten de volgende een paar uur op zich wachten. Gelukkig is het mooi weer en zo slenteren we met de hond 'heel' Warmond door ... Wanneer er eindelijk een stuk of drie schepen naderen, kunnen we met een voetveer mee, de schepen tegemoet. Toevallig is de eerste die we tegenkomen de 'Engelina Smeltekop' met daarop de 'Grijze Groentjes' uit Earnewald. Allemaal 60+ vrijwilligers van het Skûtsjemuseum die voor de eerste keer meedoen. Bijna buurtgenoten die we natuurlijk luidruchtig aanmoedigen.

Voor een kort filmpje dat ik gemaakt heb: klik hier.

en de twee volgende schepen

geen echte stront, maar kunstmest...
De mannen zetten voet aan wal en krijgen net als andere deelnemers de standaard welkomstboodschap te horen: 'Welkom in Warmond en bedankt voor de stront...' Ondertussen is de middag al voorbij. We besluiten ook even naar Spaarndam te rijden, daar moeten nog een stuk of wat schepen door de sluis. We kennen Spaarndam goed en we komen er op onze terugweg toch bijna langs, dus vooruit maar. Het bomen door Haarlem duurt langer dan verwacht. En zo brengen we interessante uurtjes door in de  plaatselijke kroeg aan de sluiskolk.

mast en zeilen naar beneden

door de sluis en onder de brug door
Het is aardedonker als de schepen arriveren. Er staan meer fans op de kant; het is reuze gezellig. De bemanning wordt verwend met gloeiend hete erwtensoep. De enorme houten masten worden snel en zonder zichtbare moeite gestreken want de schepen moeten aan het einde van de sluis een lage vaste brug onderdoor. Dan gaan de deuren open, wij zwaaien ze uit en zij zetten koers richting het Noordzeekanaal, op naar de finish in Workum.


152. Winterklaar maken

Ik lees net in de krant: 22 oktober is nog nooit zo warm geweest! Het was inderdaad een prachtige dag om buiten met de boot bezig te zijn. Geen wind, dus qua zeilen hebben we niets gemist. Later in de week wordt het flink kouder; we maken nu maar even gebruik van het mooie weer. De boot ligt momenteel achter het huis en we hebben alles bij de hand: emmers, warm water, schoonmaakmiddelen, gereedschap, wc, koffie en koek. We voelen ons erg bevoorrecht met een eigen ligplaats in de tuin. We hebben het ook anders meegemaakt: vier keer met de auto van de jachthaven in Makkum naar huis heen en weer om alle spullen te vervoeren. Dan is dit wel een heel stuk makkelijker.

In de ochtend is het eerst nog mistig. Het is fris buiten en vochtig; we wachten nog even met het  zeil drogen. Dan maar vast een groot deel van het inventaris eruit halen. Alles wat buiten in de winterstalling onder het dekzeil nat kan worden en/of muf kan gaan ruiken, verhuist naar zolder. Natuurlijk ook de bankkussens. Het is altijd weer een geworstel om die lange, dubbelklappende lijzen de draaitrap op te krijgen.


Rond het middaguur klaart het op. Het zonnetje breekt door en het wordt warm. We hijsen het grootzeil zodat het kan drogen en daarna storten we ons op het teak. Het is erg groen dit najaar. Het is heerlijk om buiten te werken. In ons T-shirt voelt het aan als zomer. Gewapend met een emmer heet water met soda en een schuursponsje gaan we aan de slag. Het is vermoeiend maar zeer dankbaar werk. Gelukkig hebben we alleen de kuipbanken die we moeten doen. Het donkere, vettige en slijmerige groene hout verandert na een flinke poetsbeurt in lichte, frisse, gladde en schone teak. Altijd weer een wonder.



We halen het zeil eraf en vouwen het losjes op. Daarna komt de sprayhood aan de beurt, we maken het schoon en hangen het in de berging te drogen. De giek verdwijnt in de garage. Met veel moeite sjouwen we de zware, gladde container met het reddingsvlot aan wal. Hij moet deze winter gekeurd worden. Vervolgens hangen we alle groen geworden lijnen die aan de mast zitten, een nachtje te weken in een emmer met Biotex. Daarna is het tijd voor bootshampoo en een borstel. Lekker soppen maar. Ik spuit alles met de tuinslang met schoon water na, en de boot ziet er weer uit om door een ringetje te halen. Schoon, maar al wel heel kaal.

Een dezer dagen gaat de mast eraf en aan het eind van de week zoeken we de winterstalling op. Dan is het seizoen wel heel definitief voorbij.


Ik kijk nog even op internet: de Strontrace is vandaag gestart. Via de Track en Trace zijn de boten  goed te volgen. (Klik hier om zelf de race te volgen.) De eersten zijn de sluis van Enkhuizen door. Anderen gokken op Lelystad. Vannacht zeilen ze het Markermeer over en varen ze via het Noordzeekanaal naar Spaarndam. Ik mijmer over de bemanningen die nu op het koude en donkere water hun weg zoeken. Vanuit een warm en comfortabel huis leef ik met ze mee.

151. Klussen en zeilen

Vorig weekend zijn we twee dagen in Harlingen geweest om de bemanning van de Zeevonk te helpen met het winterklaar maken van hun (woon-)boot. Na acht jaar in tropische oorden vertoeft te hebben, moesten nu o.a. toch echt de voorzetramen er weer in. Dat is 's winters natuurlijk beter voor de temperatuur binnen en tegelijkertijd goed tegen tocht en condens. Het was geen gemakkelijke klus. De ramen zijn groot en lopen schuin. De hoeken waarin gewerkt moest worden, vereisten wel wat acrobatische toeren.
voorzetramen monteren
De zonneschermpjes die al die tijd op de ramen gezeten hebben, als bescherming tegen de tropische zon en warmte, waren al verwijderd. Helaas hebben ze een soort rubberachtig wafeltjespatroon op het kunststof achtergelaten. Dat gaat er niet zomaar af. Michiel en Alies hebben het geprobeerd weg te krijgen met een poetsmachine met Commandant. Het heeft wel iets geholpen maar het doorzicht is nog lang niet optimaal.
de zonneschermpjes op de ramen zitten er nog op...
en hier zijn ze eraf

Verder hebben we 140 liter diesel uit een grote tank gepompt en in jerrycans gedaan. De bodem van de tank is nu weer schoon zodat er in de winter rode diesel in kan voor de Kabola kachel.

Het is leuk klussen daar in het centrum van Harlingen. De hele dag lopen mensen voorbij en blijven bij de boot staan kijken. Nu en dan komen bekenden langs die een praatje maken. Een gezellige drukte waarbij je je niet hoeft te vervelen. Tel daarbij op een hele goede viswinkel vlak in de buurt en ons weekend kan niet meer stuk!


Vandaag zijn we dan eindelijk weer eens met onze eigen boot een stukje gaan varen. Onze gasten  moesten om half twee alweer terug zijn, dus dat betekent op tijd weg en op tijd weer terug. De zon schijnt, maar het is maar 13 graden. Op het meer is de wind erg vlagerig. Waarschijnlijk door de buienwolken die dreigend boven ons hoofd hangen. Zo nu en dan geeft de windmeter 22 knopen aan; begin windkracht 6. Al gauw pakken we er extra truien en een zeilpak bij. De windchill factor doet zijn werk. Zeilen in de zomer is toch wel een stuk aangenamer...

150. Filmpje

Sinds onze trip huiswaarts hebben we niet meer gezeild. Dat had verschillende oorzaken. Maar het kwam voornamelijk door slecht weer, de griep en helpen bij een verbouwing/verhuizing. Misschien dat we eerstdaags nog een keer de Friese Meren onveilig kunnen maken.

Het slechte weer heeft wel het voordeel dat ik plotseling tijd over had om eindelijk een filmpje over onze Atlantische oversteek te monteren. Dit is de link:   https://youtu.be/eWQ_8FPOL2o




Veel plezier ermee!

149. Naar huis!?

Het is alweer 1 september; het zeilseizoen vliegt om.

De afgelopen twee weken had Bob nog vakantie en hebben we de boot in Makkum laten liggen. Zo konden we op mijn vrije dagen nog lekker van het ruime water van het IJsselmeer genieten. Maar de schoolvakanties zijn nu echt voorbij; ook Bob moet maandag weer aan het werk.
Omdat we de komende weekenden allerlei bezigheden/verplichtingen hebben, denken we niet dat we nog aan 'hele weekenden - grote afstanden' zeilen toekomen. Zonde van het liggeld om de boot dan in de Marina te laten liggen, terwijl het thuis gratis is. Dagjes zeilen kan op de Friese Meren ook.

Vanochtend op naar Makkum dus. Eerst bij de havenmeester alle pasjes inleveren en afrekenen en daarna om half 11 de trossen los. We werpen nog een laatste weemoedige blik achterom: dit is voor dit jaar waarschijnlijk de laatste keer dat we uit Makkum wegvaren. We liggen hier altijd heel graag.

Marina Makkum

uittocht uit Makkum
 We boffen: de wind is ditmaal meer west dan zuid, dus we hoeven niet te laveren. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is prima. We genieten van de tocht over het IJsselmeer. We zijn niet de enigen: vlakbij Workum komen we in zeilwedstrijden terecht. Het ziet wit van de zeiltjes. Overal waar je kijkt, duiken bootjes op. Gelukkig kunnen we het veld net voor hun start passeren, anders hadden we er midden tussenin gezeten. 

Onze timing is prima. Het is precies 1 uur als we Workum binnenvaren. We kunnen gelijk met de eerste sluislichting na de middagpauze mee. Gelukkig is het niet druk. We motoren door de smalle watertjes van Workum, maar gelijk na de spoorbrug kunnen de zeilen weer omhoog. Tot aan Heeg blijven ze staan. In de Jeltesloot is te weinig wind en gaat de boel naar beneden.

It Soal; we lopen Workum binnen
zigzaggen door Workum
 Op het Prinses Margrietkanaal hebben we nog reuze pret om een boot die probeert plat voor het lapje te zeilen. Het zeil staat aan stuurboord en de genua (met een vaarboom als uithouder) aan bakboord. Het is alleen jammer dat de wind niet van achteren komt... De genua staat dan ook bak en remt de boot af in plaats dat hij snelheid genereert. De schipper doet net of hij het niet ziet (of weet niet wat hij verkeerd doet) en blijft stug volhouden.

oplopers op het PMKanaal; het kan Joris niet bommen
Bij het Snekermeer zien we plotsklaps een andere North Beach een slootje in duiken. Wij erachteraan om te kijken wie het is (we zijn helemaal niet nieuwsgierig hoor...). Het blijkt een ons volledig onbekende boot met eigenaar te zijn: de Echos uit Joure. Vreemd dat we die nooit eerder hebben gezien. We nodigen de man gelijk uit op de website van de NB te kijken, lid te worden van de club en naar de najaarsbijeenkomst te komen.

Vlakbij de jachthaven van Akkrum (= onze winterstalling) komen we Henk Bark tegen. Onze collega Toerzeiler waar we al menig tochtje mee gevaren hebben. Henk is als instructeur in een Valk op stap met een stel jongelui die op zeilkamp zijn. Leuk om hem weer te zien!

Henk als instructeur
Om half 7 ligt de boot achter het huis. We zijn dan 8 uur onderweg geweest. Niet omdat het zo'n grote afstand is, maar omdat we lekker rustig, op ons gemakje gezeild hebben. Het was wel een lange dag; we zijn er rozig van.

Maar we zijn nog niet klaar. We werken in record tempo een boterham naar binnen en rijden met de ene auto naar Makkum om de andere auto op te halen. We houden allebei niet van in het donker rijden en willen graag op tijd weer terug zijn. Om half 9 ploffen we met een kop koffie op de bank. Wat een dag!

148. En nog een dagje...

Van een weekendje zeilen komt niet veel. Enerzijds werkt het weer niet erg mee, anderzijds zijn er andere verplichtingen.

Zo slaan we zaterdagnacht het slapen maar over. We hadden beloofd onze zoon en zijn vriendin naar Schiphol te brengen. Niets bijzonders, zij het niet dat we 's nachts om twee uur moeten vertrekken. Echt slapen voor die tijd lukt natuurlijk niet, alleen voor de vorm een beetje liggen met de oogjes dicht. Daar rust je niet echt van uit kan ik je vertellen. Gelukkig maar dat we eerst op de buienradar kijken voordat we vertrekken. De beelden beloven niet veel goeds en daarom gaan we extra vroeg weg. Noodweer is ons deel: stortregens en onweer. In het donker op onverlichte wegen rijden is toch al niet onze liefhebberij, maar dit is nog een graadje erger. Gelukkig hebben we ruim de tijd en kunnen we het rustig aan doen.

Je wilt niet weten hoe druk het midden in de nacht op Schiphol is. Wat doen al die reizigers daar op een tijdstip dat een normaal mens in zijn bed ligt? We nemen een mega Starbucks om wakker te worden (en te blijven). We zwaaien de kinderen uit en gaan weer naar huis. We krijgen hetzelfde noodweer over ons heen als op de heenweg. Heeft het een rondje gemaakt en op ons gewacht? Een soort deja-vu ervaring. Langzaam en voorzichtig rijden, de ruitenwissers op topsnelheid en proberen om niet in slaap te vallen. Om half 7 's morgens zijn we weer thuis en duiken we gelijk uitgeput het bed in. Een paar uurtjes slapen en daarna op ziekenbezoek in het ziekenhuis. Het is al een rare dag en het blijft een vreemde dag. Het lijkt wel of wij een jetlag hebben.



Vandaag zijn we allebei nog vrij. We staan op tijd op en om half 12 varen we alweer op het IJsselmeer. Van de door het marifoonbericht voorspelde windkracht 3 tot 4 klopt niet veel. De voorspellingen lijken de laatste weken steeds wat van slag. Het waait eind vier tot eind vijf. Dat kan je toch nauwelijks windkracht 3 noemen. Grote golven met schuimkoppen. Het idee is om naar Hindeloopen te gaan, maar dat ligt recht tegen de wind in. We laveren nog wel een tijdje in die richting, maar het duurt ons te lang. We schakelen over op plan B: het maken van een toeristisch zeiltochtje. Dat betekent een beetje rondvaren op het IJsselmeer zonder specifiek doel. Het gaat nog een graadje harder waaien dus kunnen we mooi ons 'tijdens het zeilen - reven' nog eens oefenen. Voor de wind, halve wind, aan de wind, stormrondje. Lekker wat aanklooien dus.



Parallel aan de Afsluitdijk zien we in de verte een boot zonder mast dobberen. Twee jongemannen op een hevig schommelende boot die druk bezig zijn de boel te bergen. Het voorzeil ligt nog gedeeltelijk onder de boeg en een stuk mast hebben ze overdwars over de kajuit liggen. De marifoonantenne is bij de fatale manoeuvre overduidelijk gesneuveld, dus we zeilen twee rondjes om ze heen om te vragen of ze hulp nodig hebben. Toevallig hebben we net daarvoor de beide reddingboten van Hindeloopen over de marifoon gehoord en later gezien. Zij slepen een ander gehavend jachtje de haven van Makkum in; ze zijn dus nog redelijk dichtbij. Echter, de mannen denken het zelf te kunnen klaren en we laten ze verder met rust. Het is nog een heel eind naar Makkum, op vrij woelig water. Een boot zonder zeil en mast is een speelbal op de golven. Al die losse lijnen en verstaging aan dek lijkt me ook een risico met de motor aan. Er hoeft maar even iets over boord te zakken en het zit in de schroef. Ik ben benieuwd hoe het verder met ze is afgelopen.

Deze weersomstandigheden zorgen wel voor mooie plaatjes: een (gereefd) schip van de bruine vloot met een mooie 'snor' voor de boeg en lefgozers die met teveel zeil op een onderzeeër proberen na te doen.



We 'spelen' nog even verder en als we uiteindelijk de havenmond van Makkum invaren zien we daar op het strandje een hele oploop. Een ambulance en de SAR reddingshelicopter staan op het zand. Een surfer die ongelukkig is neergekomen?

Het was weer een ruig dagje zeilen. Geen rustig, ontspannen tochtje terwijl je met een kopje koffie in de hand de krant leest. Maar ja, altijd nuttig om extra ervaring op te doen. Het blijkt vandaag weer overduidelijk: we hebben alle vertrouwen in onze boot. Ook met minder goed weer zal ze ons niet teleurstellen. En dat is altijd goed om te weten.

147. Dagje zeilen

De vakantie mag dan voor mij voorbij zijn: ik werk niet fulltime, dus op mijn vrije dag kunnen we best nog even een stukje zeilen. We pakken de auto en in een mum van tijd zijn we in Makkum. Het was een goed idee om de boot daar nog even te laten liggen!

Er staat een stevige westenwind met uitschieters tot 20 knopen. Eerst met, later zonder een rifje en de kluiver ingedraaid, spuiten we richting het zuiden. Jammer van die vervelende korte golven op het IJsselmeer. We hebben ze bijna dwars en dat betekent dat we heel wat af hobbelen; een duidelijk 'gevalletje klotsbak' vandaag. Het zeilen gaat echter zo lekker dat we doorvaren tot Stavoren.

In de oude haven liggen we aan de kade. We hebben de hele weg in de schaduw van het zeil gezeten en op het eind werd dat best wel fris. Uit de wind en in het zonnetje scheelt het voor ons gevoel wel 10 graden met buiten op het water. Ik maak een lekkere hete pot thee en we warmen onze oude koude  botten in de zon. Bob knutselt nog wat met nieuwe blokjes die hij heeft gekocht.

Stavoren

Na een uurtje maken we los en vangen we met de terugweg aan. Geheel tegen de voorspellingen in, varen we wederom aan de wind. Het waait iets minder hard, dus de kluiver kan er ook bij en met soms meer dan 6 knopen snelheid gaat het retour richting Makkum. Er staat nog steeds een warrig zeetje. We maken op een gegeven moment zo'n  schuiver dat onze arme Joris van de kuipbank valt. Dat is hem nog niet eerder overkomen.

Het is blijkbaar druk bij de sluizen van Kornwerderzand. Er komen ons steeds grote groepen boten tegemoet: ze zijn vanaf de eilanden onderweg naar huis. De meeste vakanties lopen ten einde, de papa's en de mama's moeten weer aan het werk en de kindertjes weer naar school.


Het was een heerlijke zeildag. In de haven ruimen we de boot op en sluiten we af. Als we naar de auto lopen, worden we geroepen door Hans en Ingrid, collega's van Bob. Ze hebben vorig jaar hun zeilboot ingeruild voor een prachtige Agder motorboot en liggen toevallig een nachtje in de haven. Net terug van hun tocht over de Hollandse rivieren met als toetje een bezoek aan Texel. We zitten even gezellig op het riante voordek en nemen onze vakantiebelevenissen door. Nou ja, wij hoeven niets te vertellen want Ingrid leest deze blog en is overal al van op de hoogte... Ingrid heeft onderweg trouwens prachtige, kleurige sjaals gemaakt. Eerstdaags via internet en op bestelling te verkrijgen (ha, ha, ha, ja toch Ingrid...?).

Morgen weer gewoon aan het werk.


146. Helaas...

...de vakantie is voor mij weer voorbij. Bob heeft nog twee weken, maar ik moet er deze week weer aan geloven.

We hebben een heerlijke terugtocht. Een mooi windje, lekker weer en flink wat stroming. Langs het zeegat eerst even tegen (zie foto: het verschil tussen snelheid door het water en snelheid over de grond) maar daarna loopt het hard mee. Snelheden van ruim 7 knopen worden makkelijk gehaald.






We kiezen ditmaal de route via het Inschot en over het Zuidoostrak. Het is wel even zoeken want de boeien liggen ver van elkaar vandaan. Bovendien klopt de kaart van de plotter in het geheel niet met de werkelijkheid. Volgens de plotter varen we over droogevallen land en staan de boeien heel ergens anders. Typisch eeen geval van 'wandelende zandbanken'. De kaart van Stentec (op het notebook) c.q. de papieren kaart zijn duidelijk recenter; daar kunnen we nog enigszins uit wijs worden. We gokken goed en lopen niet vast. Dat zou trouwens niet erg zijn, want het moet nog hoog water worden. Wat een genot om zo te zeilen! Van mij hoeft er geen einde aan te komen.




Dat doet het natuurlijk toch, en wel in de vorm van de sluizen bij Kornwerderzand. Daar is het, zoals verwacht, flink druk. We hebben geluk. De brug over de Afsluitdijk gaat net open en we kunnen er gelijk met de rest van de wachtende boten door. In de sluis passen we niet meer, dus daarvoor moeten we een lichting wachten. We liggen gezellig gestapeld aan wat Haarlemse boten die op de terugweg zijn. Dat schept gelijk een band...

De wind is ondertussen gaan liggen en het wordt bloedje heet. In de sluis ruimen we de boot vast zoveel mogelijk op. We motoren in een ruk door naar Makkum, leggen de boot vast en vluchten in de van airconditioning voorziene auto. Wat een temperatuur! We hebben dit jaar verschrikkelijk geboft met het weer. Na een zeer koud en druilerig voorjaar hebben we nu uiteindelijk twee hele mooie weken en twee wat wisselvallige weken gehad. Geen enkele hele dag regen en geen kou geleden. Volgend jaar weer? Ik teken ervoor!



- Posted using BlogPress from my iPad


145. Zomer!

We treffen het fantastisch: het is al een paar dagen zomers warm en zo blijft het de komende dagen ook. Na langdurig democratisch overleg besluiten we niet verder te gaan.






Vlieland heeft ons heel veel te bieden: vlak naast de jachthaven een breed strand waar we ook met de hond op mogen. Genoeg amusement in de vorm van de dagelijks in- en uitvarende bruine vloot en direct zicht op het wijde water van het Wad.








Je kan hier heerlijk wandelen en fietsen in het bos en in de duinen. Het dorp is klein maar heeft een supermarkt en een boekwinkel: de belangrijkste zaken op dit moment. De boxen in de haven garanderen bovendien wat privacy en de mogelijkheid te vertrekken wanneer je wilt.

Hoewel we best zin hebben in een lekker tochtje, blijven we toch maar op ons honk. Het enige minpuntje waar we aan moeten wennen, is dat we 's morgens bij het ontbijt geen krantje hebben om te lezen. Die komt pas met de eerste veerboot mee en dan hebben we het ontbijt allang achter de kiezen...

Wat hebben we in de zon en de warmte in Kornwerd, Harlingen, Makkum of op het IJsselmeer (met zijn vliegjes) te zoeken terwijl we over zo'n prachtig vakantie-eiland kunnen beschikken? Het tij is voor de meeste bestemmingen ook nog ongunstig en op Terschelling wordt het stapelen... We doen het dus heerlijk rustig aan. Zeemijlen hebben we dit seizoen tenslotte al genoeg gemaakt...

- Posted using BlogPress from my iPad