180. Klus, klus, klus

Het is geen weer om te zeilen. Teveel wind en teveel regen.
Dus wordt het vooral klussen en nadenken over klussen.

ra, ra, wat mist hier?
een leeslampje!
De LED-strips in de kajuit staan schitterend. Ze geven een prachtig zacht, gezellig licht. Als we echter ieder op een langsbank onderuit gezakt willen liggen lezen, dan missen we iets: een leeslampje boven ons hoofd. In het kader van de stroombesparing moet dat natuurlijk een LED-lichtje worden. We sneupen op het internet en vinden bij de ons welbekende firma in Muiderzand mooie mini LED-lampjes. In vergelijking met andere zaken nog enigszins betaalbaar ook. Het moet er dus toch maar van komen. We hebben ze besteld en dat wordt volgend weekend inbouwen! Kunnen we 's avonds eindelijk eens een goed boek lezen...

een AAA mini LED

In onze vakantie gaan we met een aantal boten naar de Duitse Wadden. Het is ons bekend dat je op de Duitse Wadden niet, zoals op onze eigen eilanden, op elke straathoek een fiets kan huren. Enkele medereizigers nemen dus vouwfietsjes mee. Dat brengt ons aan het twijfelen. We hebben ooit, enkele boten geleden, ook twee vouwfietsjes gehad. Ik moet eerlijk bekennen dat we die dingen nauwelijks hebben gebruikt. We waren blijkbaar te lui om ze uit de boot te hijsen en in elkaar te zetten. Na één of twee seizoenen hebben we ze gauw weer verkocht.

En dan nu, met ons kleine bootje: die onhandige, zware pakketten gaan ons natuurlijk vreselijk in de weg liggen. Weegt dat op tegen de luxe die je hebt om met je eigen fietsje een onbekend eiland te verkennen? Krijgen we er spijt van als we onze medereizigers monter op hun vervoermiddelen zien stappen en het eiland over zien peddelen? We worden nu beperkt door de actieradius van onze wandelschoenen, en die is niet groot. We weten het niet. Ik opper nog: is een step een goed alternatief? Bob kon er niet om lachen... Wordt vast vervolgd.


de 'broodbak'

In onze kombuis (wat een groot woord is voor een piepklein keukentje) hebben in een ver hoekje, half onder het gangboord, een bak met een scharnierende deksel erop. Wij weten niet waar de bak oorspronkelijk voor is bedoeld, maar wij noemen het onze 'broodbak'. Behalve brood bewaren we er ook rollende thermoskannen en flessen in. Daar kan je er in elk geval je benen niet over breken. Het is vervelend zoeken in de bak want hij is donker en de klep valt telkens dicht op je pols. Daar hebben we eindelijk een simpele oplossing voor: een veer die de klep openhoudt en een (haha LED-)lampje op batterijen erin. Ook die hebben we vandaag gemonteerd. Wat een luxe!


Verder hadden we vandaag nog een ander leuk karweitje. Vorig weekend heeft Bob een schroevendraaier in de motor laten vallen. Het kleine ding bleek onvindbaar. We hebben overal gezocht. In de motor, onder de motor, naast de motor, in de bilge. Hij was en bleef weg. Vandaag hebben we wat spiegeltjes meegenomen zodat we nogmaals achter en onder het ijzeren zeil kunnen kijken. We halen de hele bakskist leeg om via die ingang achter de motor te komen. Als slangenmensen vouwen we ons door het luik. Waarom al die moeite zou je zeggen? Bob is bang dat het ding ergens tussen is gevallen waar hij sluiting kan maken of iets kan blokkeren. Daar zit wat in natuurlijk. Na lang zoeken vind ik hem dan toch in de allerdiepste gleuf onder de motor, die waar de schroefas doorheen loopt. Met een meegebrachte magneet kunnen we hem uiteindelijk omhoog hengelen.

De AIS (sinds kort ons zorgenkindje) herkende vorige week plotseling de poort van het notebook niet meer. Hij was ietwat gedesoriënteerd blijkbaar. Heb ik ook wel eens last van. Vandaag alle elektronica maar weer eens volgens de regels der kunst en in de juiste volgorde ge-reset. En ja hoor: de AIS kon ons en de weg terug weer vinden. Hoera, dat valt alweer mee.

Al met al een 100% score vandaag: alle klussen zijn tot een goed einde gebracht!


179. Palaver in Stavoren

Voor zaterdag wordt zuidzuidwest 7 tot 8 verwacht. We hebben dan met onze groep vakantiegangers afgesproken in Stavoren. Met die wind gaan we daar vanuit Makkum niet komen, dus ik kijk mijn baas lief aan, neem een middagje vrij en we vertrekken een dag eerder. Met windkracht 5 hoog aan de wind stuiven we naar het zuiden. Heerlijk zeilen.

heerlijk zeilen

In Stavoren gaan we door de sluis en leggen we vast aan het eilandje. De havenmeester is zo vriendelijk geweest wat plekken voor ons te reserveren. 

Zaterdag aan het eind van de middag zijn ook de anderen gearriveerd. De meesten vanaf het binnenwater in Friesland. Een heel dapper stel komt met deze stormachtige wind vanuit Enkhuizen. Petje af. De wind giert aan het eind van de middag door de verstaging. Windkracht 7 met nu en dan uitschieters naar 8 tot 9. Tijdens een bui ziet het werkelijk wit van de regen. De Kustwacht en de KNRM hebben het beredruk: er moet vandaag maar liefst 35 maal gereageerd worden op een noodoproep.

Met zeven kleine boten gaan we t.z.t. op vakantie richting de Duitse Wadden. Om met elkaar kennis te maken en/of de kennismaking te hernieuwen, gaan we lekker uit eten en bespreken we ondertussen onze plannen. Heel gezellig allemaal.

Zondagmiddag neemt de wind wat af en gaat eenieder zijns weegs. Er staat nog wel een hoge deining maar het zeilt verrukkelijk. Klein zonnetje erbij en echt koud is het ook niet. Jammer dat we alleen maar naar Hindeloopen hoeven. We zijn er veel te snel naar ons zin. Zo hadden we nog wel een paar uurtjes door willen zeilen. 

In Hindeloopen is het rustig. We wandelen wat en genieten van de zon. Van de havenmeester horen we dat zaterdag het bemanningsverblijf van de plaatselijke KNRM na een opknapbeurt is heropend. Er ligt volgens ons een nog grotere tweede boot en die heeft tevens een overkapping gekregen. Het ziet er mooi uit. Het is groot feest natuurlijk, alleen moet de bemanning tot driemaal toe de festiviteiten verlaten om een redding uit te voeren. Meer bewijs om hun bestaansrecht te verdedigen is niet nodig dunkt me. 

het vernieuwde/gerenoveerde KNRM materieel

Terwijl de zon langzaam achter de horizon verdwijnt, zitten wij op ons voordekje met een glaasje in de hand te genieten van de prachtige luchten. 


Maandag varen we met een lekker zonnetje terug naar Makkum. Het gaat hard, heel hard. Dit is genieten! 

178. De weg terug


Bewolkt, twaalf graden en een noorden wind. Zie hier de ingrediënten voor de terugreis van Enkhuizen naar Makkum. Daarbij het gegeven dat Makkum precies op 0 graden, dus recht naar het noorden ligt. De voorspelling was dat de wind naar het noordwesten zou draaien maar bij deze maar weer eens het bewijs dat het weer zich niet altijd aan de voorspelling houdt. Er staat nog een flinke golfslag buiten. Optimisten als we zijn, proberen we nog of we een acceptabele koers kunnen zeilen, maar het zit er niet in. Dan zou het nachtwerk worden voordat we thuis zijn.

De motor aan, het grootzeil omhoog en dan maar motorzeilen. Bij Stavoren proberen we het nog een keer, maar daar lijkt het wel of de wind met een knop plotseling uitgezet wordt. Nog steeds de motor aan... Na verloop van tijd begint het weer wat te waaien, maar niet genoeg om met enige snelheid hoog aan de wind al kruisend de golven te pareren. Dat wordt dus 5 uur lang motorzeilen. Een voordeel is wel dat we weer eens kunnen ervaren hoe goed de nieuwe schroef het doet. Onze snelheid op de motor is beduidend toegenomen. Zo zijn onze belevenissen vandaag toch nog ergens goed voor.

Bob heeft ondertussen in Enkhuizen ook ons derde exemplaar van de AIS transponder ingebouwd. De eerste twee hebben het geen overtocht over het IJsselmeer volgehouden. Wij hebben niet kunnen ontdekken, en de importeur heeft ook niet kunnen ontdekken, waar het aan lag. Beide exemplaren zijn teruggestuurd naar de fabriek in Zweden. Deze week hebben we weer een nieuwe gekregen. Zowel op de laptop als via internet (Marine Traffic) konden we vandaag onszelf zien varen. De vraag is hoe lang hij het blijft doen... Saillant detail: we hebben de boot toch echt naar Makkum gevaren; geen idee waarom hij er tegen het einde mee gestopt is...!
daar liggen we toch echt...
onze koers op Marine Traffic
De winterzeiloverall aan, pet op, laarzen en handschoenen aan. Hoera, het is half juni!

zomeroutfit

177. Surfend naar Enkhuizen

We surfen met een dikke windkracht 5 diagonaal over het IJsselmeer van Makkum naar Enkhuizen. Dat is een beste ruk. Tussen Stavoren en Enkhuizen worden de golven steeds hoger. We varen ruime wind tot voor de wind. Een onrustige koers. De bulletalie zit aan de giek want anders is het veel te gevaarlijk. Je zal maar de giek tegen je hoofd krijgen en bewusteloos overboord vliegen. De fok zetten we vast met de boom want anders blijft hij heen en weer slaan. Met een keerfok is dat een rot geluid, dat geklapper over het railtje. Het nadeel is wel dat je maar beperkt kan uitwijken. Met het zeil over stuurboord is dat dubbel zo jammer want we moeten bijna iedereen die we tegenkomen voorrang verlenen. Ruim voordat een boot ons kruist, verleggen we langzaam onze koers zodat alles gewoon vast kan blijven zitten. Goed (voor)uitkijken dus. Zo hebben we onderweg wat te doen om de tijd te doden. We slingeren van links naar rechts en van boven naar beneden. Je zou er bijna zeeziek van worden.

In de zon valt de temperatuur nog mee. Nou ja, als je een warmtehemdje, twee fleece vesten, een zeilpak en een zwemvest aan hebt. Dan is het best te doen... Zodra de zon even achter het zeil schuilgaat, voel je de temperatuur gelijk zakken. Het is juni! Iemand daarboven heeft zich dat blijkbaar nog niet echt gerealiseerd.

In de kom van Enkhuizen is het redelijk druk. We liggen als vierde gestapeld. Heerlijk achter de huizen en de bomen, aan hoger wal en uit de wind. We pellen de meeste lagen kleding uit en zitten in de kuip in ons shirtje van de zon en de wijn te genieten.

We blijven een dagje in Enkhuizen. Het is kouder dan gister, er is geen zon en het waait net zo hard. Voor de terugweg zouden we de wind recht tegen hebben en dat is met dit weer geen ontspannen idee. Morgen zal het beter zijn. We gokken er maar op dat weerbericht gelijk krijgt. Dan maar niet in twee afleveringen terug naar Makkum maar morgen, hopelijk met mooier weer, in een lange ruk terug naar huis. We wandelen door Enkhuizen en maken de plaatselijke winkels onveilig.




                                                                    de Dromedaris

Ik heb gisteren weer een (glazen) glas vol wijn laten vallen; zonde...! In de kuip weliswaar, dus er kon zo een puts water overheen. Maar al die scherven zijn niet fijn. In navolging van onze Belgische vriend Kris gaan we toch ook maar weer al het glaswerk door plastic vervangen. Het drinkt volgens Bob lang niet zo lekker, maar hij zal er ditmaal toch aan moeten geloven.


onbreekbaar!

- Posted using BlogPress from my iPad