50. Carieb 1 - de reis

De boot staat op de kant; mijn " live" verhalen zijn op het moment even opgedroogd. Zoals beloofd dan nu onze zeilavonturen van twee jaar geleden in de Carieb. Zeilen in de Carieb klinkt heel aantrekkelijk, maar je moet er wel eerst zien te komen. Een kleine 9.000 km vliegen en dan ben je er. Over een hele grote plas water weliswaar, maar dat jaagt ons bootjesmensen niet zoveel angst aan. Het is meer de hoogte die het hem doet… Tien kilometer boven NAP in zo' n sigaar gebouwd uit een dun plaatje aluminium met wat klinknagels erin. Geef ons maar onze stevige, degelijke boot. Met de helmstok in eigen handen. Dan weet je waar je aan toe bent. Het roer uit handen geven, daar houdt een schipper niet van. 

 Dankzij internet is de reis in een fractie van een seconde geboekt en betaald. Je favoriete stoelen kan je op de plattegrond van het vliegtuig aangeven en je instapkaarten rollen uit de printer. Een fluitje van een cent. En dan is er geen weg meer terug. Even goed studeren op de speciale regeltjes over " doorzichtige en hersluitbare plastic zakjes in de handbagage voor cremes, vloeistoffen en spuitbussen". Verder lezen we dat we o.a. geen harpoenen, kruisbogen, katapulten, windbuksen, bijlen en hakmessen en ook geen peddels, vishengels, seinvuur, rookgranaten en losse batterijen mee mogen nemen. Wat een beperkingen. Dat we het maar weten.   



We vertrekken van huis met dichte mist. Aangekomen op Schiphol is het weer gelukkig een stuk opgeknapt. We passeren de douane en slenteren wat langs winkeltjes en koffietentjes. Op de loopbanden door de eindelooslange terminals. "Mind jour step" wordt onze mantra. Bij de gate wordt iedereen gefouilleerd. Riemen af, schoenen uit, alle voorwerpen van metaal uit de zakken. Handbagage door het rontgenapparaat en wijzelf door het poortje. Daarna weer alle bezittingen verzamelen. Het schept meteen een band met je medereizigers: op kousenvoeten, lacherig hinkend op een been, je schoenen aandoen en je kleren weer op orde brengen. Eenmaal in het vliegtuig hebben we gelukkig ons eigen tv schermpje in de rugleuning van de stoel voor ons. Hoef ik onderweg niet verplicht naar allerlei oorlogs- of andere schietfilms te kijken. Leuk keuzemenu met wat spelletjes, een heleboel (ook leuke) films en de vluchtinformatie: hoe ver moeten we nog, hoe hoog zitten we en hoe koud is het buiten… Een "persoonlijk beeldscherm met interactief entertainment", dat is toch wel een uitvinding voor verre vluchten. 



We zien onder ons de Nederlandse kust, de Engelse zuidkust en de Kanaaleilanden voorbij schieten Dan is er een grote blauwe leegte.


 

Toch wel een heel eind als je dit allemaal moet zeilen. Petje af voor broerlief die deze afstand met zijn boot ooit in drie weken tijd heeft overbrugd. We worden onderweg gevoederd met het ene na het andere magnetronbakje met wat erin. Het smaakt best. Daar is in elk geval niet op bezuinigd. De tien uur reistijd vliegt voorbij. Voor de kust van Curacao maken we een scherpe bocht naar links en landen we op vliegveld Hato. Uit het vliegtuig valt de warmte direct op je. 




Het is niet de warmte van een oververhitte vliegtuigmotor na een lange vlucht (zoals een kennis ooit dacht) maar het is de normale temperatuur van Curacao. In de rij voor de douane staat een Nederlands kindje gezellig op de vloer over te geven. Leuk met de kleintjes een eind vliegen naar een warm land…De formaliteiten worden vlot afgehandeld en voordat we het weten staan we buiten. Broer en schoonzus komen ons breedlachend tegemoet en met ons allen storten we ons op een koele drank op het eerste de beste terras dat we tegenkomen. 

   

 







(Excuses voor het ontbreken van sommige leestekens - ik heb nog geen tekstverwerkingsprogramma op de nieuwe computer staan.)