330. Kaapverdië

Kaapverdië is al lange tijd een bestemming die bovenaan ons lijstje staat. Natuurlijk: we houden van eilanden met de daarbij behorende zee, strand en wind. En dan het liefst eilanden met een warm en zonnig klimaat, dat spreekt voor zich... Maar Kaapverdië is ook een gebied dat door zeezeilers wordt aangedaan. Voornamelijk zeilers die het als springplank gebruiken om van daaruit naar de Carieb te zeilen. Dat maakt het extra interessant voor ons.

De eilanden die samen de Kaapverdische eilanden (de officiële naam is Cabo Verde) vormen, liggen voor de kust van Senegal. Ze zijn verdeeld in bovenwindse eilanden en benedenwindse eilanden. Ze zijn van vulkanische oorsprong en hebben een tropisch klimaat. Sommige eilanden hebben dan ook een tropische begroeiing, maar andere zijn daarentegen vooral kaal en droog. Er wordt Portugees en Kaapverdisch Creools gesproken, het betaalmiddel is de escudo, maar met euro's kan je net zo makkelijk terecht...
We zijn toe aan een luie, warme en zonnige winter-strandvakantie en dat is precies wat we hier kunnen vinden.

Kaapverdië: linksonder

Als zich de gelegenheid voordoet, begin december, aarzelen we geen moment en boeken we een reisje. Naar het eiland Sal. Niet het mooiste en meest bekende zeilerseiland, maar wel goed bereikbaar met een internationaal vliegtuig. Vanwege de kosten en de beschikbare tijd een niet onbelangrijke factor.

Sal: vulkanisch, arm, droog en kaal

een fata morgana in de woestijn

Behalve al dat zonnen en zwemmen kijken we natuurlijk ook met belangstelling naar de boten die we hier zien. Gelijk als we ons de eerste keer op het strand nestelen, zien we een Nederlands jacht voor anker liggen. Een aluminium zeilboot waarvan we de naam net niet kunnen lezen.

het Nederlandse jacht

Even verderop ligt een grote tweemaster, ook een Nederlander. De 'Morgenster' die deze winter de 'Oosterschelde' vervangt en reisjes met gasten tussen de verschillende eilanden maakt.

de 'Morgenster'

De bekendste attractie van het eiland is de terugkeer van de vissers die alle werkdagen met hun uitgebreide vloot van kleine houten roeiboten met aanhangmotor de zee opgaan om vis te vangen. Op de pier worden de vissen uitgeladen en door de daar wachtende dames schoongemaakt en verkocht. Behalve wat kleinere vissen vangt men vooral geelvintonijnen. Dat zijn aardige joekels..

de vloot van vissersbootjes voor anker bij de pier

Er zijn altijd ook nog boten die op het strand liggen en eerst te water moeten worden gelaten. Zie onderstaande video:

Dan komen de eerste bootjes terug...

de eerste visser arriveert

uitladen

de dames en hun kleine kindertjes
zitten al een paar uur in de brandende zon te wachten...

de vangst

op weg naar de markt

We bezoeken de zoutmijn van het eiland en voelen ons even drijven als in de Dode Zee.

de zoutmijn

We kijken ook rond in de havenstad Palmeira. Dat is de aanvoerhaven van alle goederen op Sal. Omdat er op het eiland zelf niets groeit en bloeit en omdat er geen industrie is, moet alles per schip aangevoerd worden. Er is een kade voor wat grotere schepen en er liggen wat jachten voor anker, maar verder is het een beetje een dode stad.

Palmeira

De enige grote fabriek die op het eiland staat, maakt van zout water zoet water. Nodig voor de toeristen die vanwege het klimaat in steeds grotere getale het eiland weten te vinden. De plaatselijke bevolking heeft veelal geen waterleiding en haalt een paar keer per week water bij tappunten in de stad.

water halen

We liggen op het prachtige strand, zwemmen en snorkelen en genieten van alle bedrijvigheid. Behalve bovenstaande hebben we natuurlijk nog andere, niet water gerelateerde, bezigheden gehad maar dat is voor deze blog niet zo interessant!

329. Ameland

Het KNMI kondigt voor de zaterdag een prachtige herfstdag aan. 's Ochtends worden we wakker en bedenken we: wat gaan we doen vandaag?

Op het werk heeft mijn naaste collega Dirkje nauwe banden met Ameland. Haar ouders hebben op het eiland een stacaravan staan en zij brengt daar elke vakantie wel wat tijd door. Ik hoor al jarenlang verhalen over Nes, Buren, Ballum en Hollum en zo brengt ze mij op een idee. Met de zeilboot naar Ameland is nog nooit gelukt. De vaargeul wordt steeds ondieper en in het hoogseizoen ligt de jachthaven de laatste jaren altijd vol. Dan maar met de veerdienst!

We rekenen uit dat we er 28,5 jaar geleden met onze familie voor het laatst zijn geweest. Met de caravan van opa Waage op vakantie. Niet dat we daar erg goede herinneringen aan hebben want het was die zomervakantie winters koud. Als ik aan die vakantie denk zie ik vooral twee dreumesen in een bolderkar, dik ingepakt met dekens tegen de kou. Dit wordt de herkansing dus!

dit is al even geleden

deze twee kleintjes hebben ondertussen zelf alweer kleintjes...

We hebben het geluk dat het nog net de laatste dag van de zomerdienstregeling van de veerdienst is. Nu zijn er wat meer afvaarten om uit te kiezen dan in de winter. Het is mistig onderweg naar Holwerd. Er zijn weinig liefhebbers die hetzelfde tripje als ons willen maken. Op de terugweg zal het drukker zijn, verwachten we. In het zuiden loopt de herfstvakantie dit weekend ten einde.

We varen voor ons gevoel met een slakkengangetje (7-8 knopen zegt mijn smartphone) over het Wad. Er staan verschillende radarinstallaties op de boot, dus het slechte zicht zal niet de hoofdoorzaak zijn. De laatste tijd nemen de breedte en de diepte van de geulen met steeds grotere snelheid af. Er is geloof ik wat ruzie wie er verantwoordelijk voor de doorvaart is en wie (wanneer?) voor het baggeren in de buidel moet tasten. Soms duurt een overtocht wel twee uur langer dan gepland omdat de boten langzaam moeten varen en soms zelfs vast komen te zitten. Ik zeg al tegen Bob dat ik dat helemaal niet erg zou vinden... Jammergenoeg voor mij is het allang laagwater geweest en ondervinden we geen problemen.

Op Ameland huren we (hoe decadent en onsportief) een elektrische fiets. Zodra we opstappen trekt de mist weg en gaat de zon schijnen. Wat een timing.

We nemen de weg langs het Wad en fietsen westwaarts naar de vuurtoren. Vandaar, via een heerlijk bezoek aan een strandtent, door de prachtige duinen naar de andere kant van het eiland, naar het dorpje Buren. Wat vooral opvalt is hoeveel groter je actieradius met een elektrische fiets plotseling wordt! We hebben tegenwind en de duintjes zijn best steil: even de fietsondersteuning op 'High' zetten en we schieten vooruit. Heerlijk is dat! Onderweg passeren we in de duinen de camping waar we bijna 30 jaar geleden stonden. Ik herken het niet meer; Bob wel. Vlakbij Nes rijden we even langs de groepsaccomodatie waar Bob jarenlang als begeleider met het schoolkamp van groep 8 naar toe ging.  Dat is gelukkig nog hetzelfde gebleven.

In Nes (Nes-Ameland en niet Nes-Heerenveen...) drinken we een lekkere warme Irish Coffee in het 'Nes Café'. What's in a name. Leuk bedacht. Het loopt tegen het einde van de middag. De zon daalt met rap tempo, het wordt fris en we vinden het wel mooi geweest. De boot komt eraan, we nemen nog een paar foto's van het Wad en nemen afscheid van het eiland.

Inderdaad, zoals we al verwachten, is de boot terug veel drukker dan heen. Het begint te schemeren en vanachter het glas genieten we nog een keer van het uitzicht. Het is duidelijk te zien hoe het schip het water van de platen wegtrekt en hoe er dan golven ontstaan. De geul is smal, de boot trekt een diep spoor door het Wad.

Het is een prachtige dag geweest. We hebben genoten van de zon, ongemerkt 33 km 'gefietst' en herinneringen opgehaald. We hadden het niet beter kunnen treffen!

328. Finito

Voor ons is het einde seizoen. 

Er zijn van die diehards die bijna de hele winter doorzeilen, maar dat is niets voor ons. Enerzijds ben  ik een koukleum ('het moet wel leuk blijven'), anderzijds lijkt het me een heel gedoe. Je weet nooit wanneer het plotseling hard gaat vriezen, dus je moet na elk ritje bedenken hoe je de boel achterlaat en of weer overal antivries in moet. Je zal het een keer vergeten en je komt te laat... Gelukkig heeft Bob daar net zo weinig zin in.

Om half 10 vertrekken we met de boot vanaf ons huis. Om 10 over half 10 zijn we weer terug. Bob is de autosleutels vergeten. Eerder op de ochtend heeft hij de auto bij de jachthaven gezet en is hij op de vouwfiets teruggekomen. Hij heeft zijn klusjas aangetrokken en jawel hoor, de sleutel zit dus in de andere jas. We gaan weer opnieuw richting jachthaven.

Daar aangekomen laten we eerst anti-vries door de motor lopen. Ik wacht op een gifgroene uitstoot uit de uitlaat, maar het blijft lichtgroen. Ondertussen loopt de motor zo lang, dat de jerrycan leeg is... Dus eerst maar nieuwe antivries halen. Voor de verandering is deze schattig roze. Ook deze wordt er doorheen gejaagd. Ligt het aan mijn ogen, dat ik het niet goed meer zie? Kost ons wel twee jerrycans anti-vries, maar het is in elk geval onmogelijk dat de motor deze winter nog gaat bevriezen.

Hoppakee (zou onze kleinzoon zeggen), en de twee accu's eruit. Dat gaat makkelijker als de boot nog in het water ligt. Op de bokken ligt hij vrij hoog en is het een heel gesjouw met die dingen. Ze gaan in de winter nu en aan even aan de stroom, dat schijnt beter voor hun gezondheid te zijn.

De kar schuift onder de Sylke, ze wordt uit het water gereden en schoongespoten. De romp is groezelig vies: ditmaal geen schelpjes maar groene aanslag. Het mangat dat we vorig jaar open hebben gehad, ziet er nog goed uit. 

Even later staat ze op haar plek. Bob rommelt nog wat in en aan de boot en later op de middag kan het dekzeil erover. Mevrouw staat netjes ingepakt, klaar voor de winter. 

We zullen we nu eens gaan doen...?

327. Ontmast

Vrijwillig. Dat gelukkig weer wel.
De Sylke ziet er laag, snel, slank en gestroomlijnd uit zonder mast. Toch zie ik haar liever mét!

de mast gestreken

Het seizoen is definitief ten einde. We zouden in principe nog voor de lol een stukje kunnen motoren, maar wie heeft daar nu nog zin in. Een zeilboot is om mee te zeilen en dat is wat we het liefste doen!

We krijgen steeds meer routine in het mast neerlaten. Bob, onze zoon en ik zijn onderhand een perfect op elkaar ingespeeld team. We doen elk onze eigen voorbereidingen en in no time kan de mast neer. Michiel en ik taaien af en gaan iets anders doen; Bob haalt de zalingen eraf (vanwege de wintertent) en knoopt alle touwtjes op. De boot is van binnen ontruimd, gezogen en gesopt. Bob heeft de motor zijn winterbeurt gegeven, nu alleen het dek nog even schoonspoelen en mevrouw kan op de kant.

Bob sopt de bilge

Weer een seizoen voorbij. Wat me vooral is bijgebleven: een voorjaar en zomer met heel veel wind. We hebben nog nooit zoveel dagen verwaaid gelegen en nog nooit zo vaak vanwege de wind onze bestemming moeten aanpassen. Misschien was het een kwestie van 'op het verkeerde moment op de verkeerde plaats', maar dat geloof ik eigenlijk niet. Als ik de verhalen van de andere Toerzeilers hoor, dan hebben de meesten met hetzelfde probleem te maken gehad.

Maar ik klaag niet. We hebben juist voor de Sylke gekozen met het oog op veel wind: een zware boot met twee voorzeilen, meer dan genoeg stabiliteit en voldoende mogelijkheden om te trimmen en te reven. Na alle wiebelboten die we daarvoor gehad hebben, een bewuste keus. En een goede keus blijkt maar weer. We kunnen lezen en schrijven met de dame; ze is voor ons (samen gemiddeld) zestigplussers heel goed hanteerbaar en we hebben een onbegrensd vertrouwen in haar. Dus ondanks het mindere weer: we hebben heerlijk gezeild het afgelopen seizoen! Dank Sylke, en ik zie nu al uit naar volgend jaar!

326. Zeilen om het zeilen

Meestal zeilen we omdat we van A naar B willen. Vandaag zeilen we om het zeilen.
We hebben geen doel, anders dan lekker te zeilen.

Het blijft lang mistig maar na de lunch lijkt de lucht wat open te trekken. Er waait 8 tot 9 knopen wind en met een graad of 15 is het best fris. Ik heb onderweg spijt dat ik mijn winterjas niet heb meegenomen.

We motorzeilen naar het meer. Alleen zeilen had ook gekund, maar dan had het wel wat lang geduurd. Bovendien proberen we nog zoveel mogelijk diesel uit de tank te varen. Zodra de boot in de winterstalling ligt, pompen we het laatste beetje eruit en vullen we de tank helemaal tot aan de nok toe met GTL. Het is per liter wel duurder dan gewone diesel, maar voor bacteriën blijkt het bijzonder lastig om hierin een voedingsbodem te vinden. Misschien zijn we dan van de vervuiling van de tank en de leidingen af. Het is het proberen waard.

De wedstrijden van de Splashes zijn gelukkig net afgelopen. Met nog een handjevol boten hebben we het meer voor ons alleen. We kiezen een koers waarbij we met halve wind of aan de wind lekker wat snelheid kunnen maken. Door het ontbreken van golven (we zijn het anders gewend op het IJsselmeer), lopen we zomaar 5 knopen. Heerlijk zeilen zo!

een eenzaam Schouwtje

gevaren route

Na een uurtje of twee zijn we weer thuis. Achterin in de tuin is het een stuk warmer dan op het water. De zeilen eraf halen vinden we wat te ver gaan. We hebben nog de hele maand oktober voordat de winterstalling roept. Omdat het zulk heerlijk weer is, doen we wel wat andere karweitjes; zo halen we  alvast wat inventaris uit de boot. De gennaker gaat naar zolder, net als de koelbox. De natte ankerlijn van het tweede anker halen we uit de ankerbak, spoelen we af en hangen we te drogen. Bob peutert ook de radarreflector uit de mast.

De winterdektent hebben we al eerder voor een kleine reparatie naar de zeilmaker gebracht. Volgende week kunnen we hem ophalen. Ik zie dat in de sprayhood ook een naadje loszit. Die kan dan gelijk mee. 

Voordat we het weten staan er aardig wat kratjes in de garage. Even naar de zolder sjouwen en zo zijn we helaas alweer een stapje dichterbij het bootloze seizoen. 

de eerste rommel staat alweer in de garage

325. Friese Meren

Na weekenden waarin we druk waren met allemaal andere leuke bezigheden, hebben we vanmiddag  eindelijk weer eens tijd om een rondje te zeilen.

Het is niet het allermooiste weer van de wereld. Het is bewolkt, het is 16 graden en er staat - zoals later zal blijken - een stevige wind. Ik doe voor de zekerheid een warmtehemdje onder mijn dikke vest aan. Dat voelt een beetje onwennig na alle mooie warme dagen met alleen een shirtje en een korte broek aan. Dit doet erg denken aan de meivakantie waarin we vele lagen kleding over elkaar heen aantrokken. De zomer is onmiskenbaar voorbij; de herfst is begonnen, de winter komt eraan...

Het is een rare vlagerige wind. Het ene moment dwarrelt hij met 9 knopen om ons hoofd en twee tellen later blaast het 20 knopen. Zo gaat het de hele middag door. Zijn we het varen op de Friese Meren niet meer gewend? Komt het door de verspreid staande boerderijen of de rijen bomen op de kant? We kunnen ons niet herinneren of we een dergelijke vreemde wind op het IJsselmeer wel eens meemaken. We bedenken hardop dat het varen op ruim water ons toch beter bevalt dan het priegelen op de vierkante centimeter zoals hier in het Friese Heitelân...

zeilend door het Friese landschap

Er gaat een reef in het grootzeil en de kluiver rollen we maar niet uit. In de smalle en ondiepe slootjes moet je vooral niet te hard gaan en de controle houden. Op het meer zijn wat kinderen in jeugdboten een wedstrijdje aan het varen. Verder is het stil. Erg stil. We varen via het Prinses Margrietkanaal richting Eernewoude. Een paar vissers drijven met hun door stille elektrische motortjes aangedreven roeiboten, gespannen naar hun dobber kijkend, over het brede vaarwater.  Een enkel motorbootje ligt alleen en verlaten aan een Marrekritesteiger. We komen niet veel zeiljachtjes tegen. Wel een hele stoet Valkjes die blijkbaar een toertocht varen. In de kleine vaartjes is het moeilijk om elkaar te passeren. Eén zeilboot neemt het niet zo nauw met voorrang verlenen en dwingt ons bijna de kant op. Het zwaard stuitert op de bodem. Op het meer is de wedstrijd ondertussen afgelopen, de kinderen zijn vertrokken.

Het was heerlijk om weer even fijn te zeilen. Hopelijk brengt de herfst ons nog een paar mooie dagen voordat de boot naar de stalling gaat...

324. Heerlijk zeilen en naar huis

Zaterdag hebben we weer zo'n fantastische zeildag. Het waait lekker door, het is warm en het zonnetje schijnt. We stuiven over het IJsselmeer.
De Delta Lloyd 24 uurs zeilrace is bezig, dus het is een drukte van belang. Gelukkig zakken de meeste boten al snel af, richting de finish in Medemblik en hebben wij geen last meer van ze.

beetje druk...

We genieten op en top! Wat zeilt die boot toch lekker... alsof je in een luie stoel zit. Ze helt niet overmatig over. Een harde windvlaag doet haar niets, ze gaat alleen nog een beetje sneller. Ze klapt niet met haar boeg in de golven maar snijdt er vriendelijk door. Je kan het roer met één vinger bedienen of zelfs loslaten. We zijn nog net zo enthousiast over de North Beach als toen we haar kochten!

De twee reddingboten uit Hindeloopen stuiven voorbij. We zien (en horen over de marifoon) dat er verderop een bootje vastzit op een ondiepte. Volgens mij hebben ze helemaal geen reddingboten nodig, maar kunnen ze zo overboord stappen en de boot losduwen... Wat een verspilling van diesel.

Zondag slapen we lekker uit.  De weerberichten geven aan dat het 's middags hard gaat waaien. Te hard om leuk een ontspannen stukje te zeilen. Wat is wijsheid? We besluiten, met de snel naderende geboorte van het derde kleinkind in gedachten, de boot naar huis te brengen. Dan is dat maar vast klaar. Bovendien wordt het steeds vroeger donker en zijn de havens nu al ongezellig leeg en stil. De komende week zakt de temperatuur en wordt het nat. Kortom: in het weekend een paar uurtjes op de Friese Meren varen is ook leuk!

We zeilen van Makkum naar Workum met een snelheid van 5 tot 6 knopen. Het gaat weer als de brandweer en we vinden het jammer dat we er zijn. Bij de sluis van Workum is het druk. We moeten drie lichtingen wachten. Geduld is niet mijn sterkste kant, dus ik vind het maar niets. De spoorbrug in Workum gaat ook nog net voor onze neus dicht. Het duurt zeker een kwartier voordat er een trein langskomt...
Op het Heegermeer kijken we onze ogen uit: wat is het hier druk! We weten gelijk weer waarom we zo graag op het IJsselmeer zeilen!

o ja, dit is het Prinses Margrietkanaal!

De bruggen draaien gelukkig tot 20 uur. Het laatste stuk hebben we alles mee; we zijn om 18.30 uur thuis. Bob en Michiel halen de auto op en zo is het hoofdstuk IJsselmeer voor dit seizoen gesloten!

323. Werk

Het luie vakantieleventje is voorbij. We zijn doordeweeks weer aan het werk: hebben nette kleren aan en zitten voor 8 uur 's morgens achter het bureau. Dat is wel even wennen. Niet vervelend, maar anders.

Afgelopen zaterdag hebben we echter heerlijk gezeild.
Er staat een lekker windje Beaufort 4 tot 5, het is warm en de zon schijnt. Niet heel uitbundig, want nu en dan verdwijnt hij achter de sluierbewolking. Terwijl half Nederland het aflegt van de hitte, trekken wij nu en dan even een vestje aan.

We hebben geen doel, anders dan lekker zeilen. We kiezen de fijnste koers en genieten. Na een uur of drie draaien we om en gaan terug. Met ruime wind halen we snelheden van 7.2 knopen. De boeggolf borrelt en bruist. Een heerlijk gehoor als je voor in de punt op het toilet zit...
Het is niet druk op het water. Dat is gelijk ook de verklaring waarom we tot driemaal toe geen voorrang krijgen. 'Bakboord' schreeuwen we dan en andere schipper schrikt zich rot; zit zeker half te slapen. Na vijfeneenhalf uur zijn we terug op de basis.

zeilen om het zeilen...

We hebben in Makkum geen vaste plek voor na de vakantie besproken dus het is even afwachten waar plaats is. De boot ligt nu tijdelijk in een grote box van 11m; het is nog zo druk in de haven dat er geen 9m boxen vrij zijn op dit moment.
Dat is leuk invaren in (voor ons doen) zo'n megabox. Vooral als je harde wind dwars hebt en de steiger bij de punt wel heel erg laag is! Het is even pielen, maar dan heb je wat. We kruisen de lijnen achter, want anders zwieren we tussen de palen van links naar rechts. Ons uitklapbare opstapje komt op de steiger weer goed van pas!

een kruisje slaan...

verstopt tussen de grote zusters

We blijven niet slapen want de volgende dagen waait er een dikke zes en gaat het regenen en onweren. De boot is leuk, maar niet zo leuk dat we twee dagen binnen gaan zitten. Dan is een huis toch iets comfortabeler en er is thuis nog genoeg te doen.

Daarbij komt dat we in afwachting zijn van kleinzoon nummer 3. We hebben beloofd dat zijn grote broer bij ons mag logeren als papa en mama in het ziekenhuis zijn. We durven dus niet al te ver weg meer te gaan...!

322. Vlieland

Die volgende ronde betekent dat we eerst op ons gemak naar Stavoren zeilen. Even afkicken van de twee Toerzeilweken. In de buiten Marina nemen we de boot goed onderhanden. Het zout plakt aan alle kanten dus we soppen, boenen en spuiten de Sylke schoon. Het is prachtig weer; we maken er gelijk een heel waterballet van. Het is druk in Stavoren want na het weekend vindt hier de eerstvolgende IFKS-skûtsje wedstrijd plaats. Het is groot vermaak om bij de overvolle sluis te kijken. 

grote schoonmaak

Via Makkum komen we uiteindelijk, via het (spannende) wantij van het Zuidoostrak, op Vlieland terecht. 
Het is er druk, maar we hoeven maar even wat rondjes te draaien voordat we de haven in mogen. Het is volop zomer: het is warm en er staat weinig wind. Veel te zeilen valt er niet, maar we vinden het niet zo erg: we vermaken ons prima. Op onze vouwfietsjes leggen we heel wat kilometers af. We doorkruisen het eiland van oost naar west, van noord naar zuid. We ontdekken weggetjes die we in al die jaren dat we hier komen, nog nooit hebben gezien. We maken lange strandwandelingen en we zonnebaden in het zand. Op het terras van de strandtent sippen we aan onze icetea en bekijken we badgasten en passerende schepen. Michiel, Alies en Tim komen een dagje langs en zo vliegen de dagen voorbij. 

uitzicht bij de vuurtoren

vader & zoon op het wad

Met een forse wind zeilen we retour IJsselmeer. Het is net te laat om het wantij te kunnen halen, dus we gaan via het Verversgat. We hebben geluk: bij de sluis van Kornwerd kunnen we gelijk naar binnen. 
Op het IJsselmeer is het, met iets minder wind, heerlijk zeilen. We vinden het gewoon jammer dat we zo snel bij Hindeloopen zijn. Nog een dagje in ons favoriete haventje en dan op weg naar huis. De weerberichten worden even wat slechter en er wacht thuis en op het werk genoeg te doen. 
In onze haven lopen we Anouk de Wijs tegen het lijf. Een leuk weerzien! Het is voor ons gevoel nog te vroeg om de boot al naar huis te varen. We spreken met de havenmeester af dat we voorlopig nog een paar weken blijven liggen. Het zou té jammer zijn om nu al terug naar de Friese Meren te gaan.

Thuis stort ik me eerst op de was en vervolgens op het bekijken en bewerken van de honderden foto's en de vele minuten film. Vooral dat laatste vreet tijd. Ik heb op drie verschillende apparaten filmbeelden gemaakt en voordat dat allemaal in dezelfde bestandsopmaak bij elkaar gevoegd is... Daarna volgt het bekijken van alle beelden, het knippen en het plakken en er leuke filmpjes van maken. Eén voor de medereizigers, één voor de Toerzeilers, één voor ons, één voor de North Beach Club. Zo kom ik de winter wel door!

Met de GoPro heb ik op Vlieland wat onderwaterbeelden gemaakt. Het water is daar zo helder: een prima gelegenheid. En het is goed gelukt, al zeg ik het zelf. De beelden zijn in het echt wel veel scherper dan in deze blog; ik weet nog niet goed hoe ik dat zo gauw moet aanpassen. Het eerste filmpje is van onze autopropschroef in werking. Je kan daarop goed zien hoe de bladen bij vooruit- en achteruit slaan heel snel omdraaien.

Maar ook filmpjes van het onderwaterleven. Mooie plantjes en vooral veel krabben. De beelden dat een krab mijn cameraatje 'aanvalt' vind ik vooral heel leuk!

321. Afscheid

We worden wakker met mooi weer en in de wetenschap dat Annemarie vandaag jarig is! We versieren de Beau-4 met de ondertussen welbekende vlaggetjes. We drinken met ons allen koffie om het heuglijke feit te vieren. De zus en zwager van Annemarie liggen met de boot vlakbij en doen gezellig mee.

En dan komt het onvermijdelijke: het afscheid. Wij hebben het twee hele gezellige weken gevonden! Het weer had beter gekund en we hadden graag Vlieland en wat meer verschillende havens aangedaan. Maar helaas, we hebben teveel dagen met teveel wind, teveel wind uit de verkeerde hoek en teveel regen gehad. Gelukkig hebben we toch nog genoeg meegemaakt: tot windkracht 11 en diverse waterhozen aan toe! Alle boten en bemanningen hebben zich prima gehouden: geen pech en geen ongelukjes. Een enkel gevalletje van zeeziekte, maar dat hoort erbij. De sfeer was prima en ondanks de soms langdurige regen hield iedereen de moed erin. Ook de jeugd liet zich niet klein krijgen; super!

Na het afscheid dobberen Bob en ik terug richting de Friese kust. We meren af in een héle stille jachthaven. Of lijkt dat zo omdat we onze medereizigers moeten missen? Het zout wordt van de boot gespoeld en we zijn klaar voor de volgende ronde...

320. Medemblik - Enkhuizen

Zo hard als het gisteren waaide, zo weinig wind staat er vandaag. We vertrekken om half 11 richting Enkhuizen. We hopen dat we genoeg wind hebben om ook nog Hoorn te bereiken. In Enkhuizen zijn we de laatste tijd zo vaak geweest, ze kunnen ons uittekenen daar...

Helaas. We worstelen ons manmoedig door de bijna windstiltes heen, maar op een gegeven moment geeft het log 0,0 knopen snelheid aan en geven we het op. We starten de motor en laten het ijzeren zeil ons naar de haven brengen. Welke haven? Enkhuizen, natuurlijk. Ik wist het.

Maar goed, in de kom van de Buitenhaven ligt het helemaal niet verkeerd. Het is warm, zonnig en gezellig druk. We houden ons aangenaam bezig met allerlei karweitjes. Daar is het mooi weer voor en hulp is nu nog dichtbij... 

Jan (met de pet) leert Miranda een takeling maken en Marije gaat de mast in om een los lijntje re redden.

Een paar dapperen gaan te water en Joyce doet boodschappen. Ze komt terug met een afgebroken wieltje van haar trolley. Stache is blij dat hij dat rotding eindelijk kwijt is...

Terwijl we gezellig zitten te borrelen, komen Ben, Suzanne en Thomas langsgelopen! Onze zeer gewaardeerde zeilvrienden van de meivakantietocht. Zij hebben onze route in de gaten gehouden en verwachtten dat wij langs Enkhuizen zouden varen op weg naar Hoorn. Ze staan al een tijdje op de uitkijk. Het is een gezellig weerzien. De ouders van Ben zijn er ook bij. Zij verblijven in een huisje in Enkhuizen. Vader en moeder Deveson én Ben en Suzanne komen bij ons aan boord wat drinken. We spreken af dat we vanavond met ons allen in 't Ankertje een afsluitend etentje houden. Ben, Suzanne en Thomas zullen er ook bij zijn.

Het is maar goed dat Annemarie gereserveerd heeft, want in het goedlopende restaurantje is het stervensdruk. We zijn met ons zeventienen, dus onze groep stop je niet zomaar in een verloren hoekje weg. De meesten van ons gaan voor de Tapas, maar de serveerster gooit roet in het eten. Óf allemaal Tapas óf niet. Kinderachtig... Helaas. Het wordt een zeer ingewikkelde, gevarieerde bestelling want nu neemt iedereen wat anders. Het eten smaakt prima en we vermaken ons kostelijk. Bob en ik krijgen een presentje van de groep als dank voor onze organisatie. Natuurlijk heeft het wéér met drank te maken... Hoe komen ze daar toch bij?

Na ons gebruikelijke ijsje, terug bij de steiger, deelt Bob ónze presentjes uit: het certificaat van deelname en het Toerzeilglaasje. Het is albijna donker maar er staat een prachtige 'Blue Moon'. We nemen nog een laatste afzakkertje bij Rob en Hennie aan boord en duiken dan ons bedje in. Een mooie afsluiting van een mooie dag.