320. Medemblik - Enkhuizen

Zo hard als het gisteren waaide, zo weinig wind staat er vandaag. We vertrekken om half 11 richting Enkhuizen. We hopen dat we genoeg wind hebben om ook nog Hoorn te bereiken. In Enkhuizen zijn we de laatste tijd zo vaak geweest, ze kunnen ons uittekenen daar...

Helaas. We worstelen ons manmoedig door de bijna windstiltes heen, maar op een gegeven moment geeft het log 0,0 knopen snelheid aan en geven we het op. We starten de motor en laten het ijzeren zeil ons naar de haven brengen. Welke haven? Enkhuizen, natuurlijk. Ik wist het.


Maar goed, in de kom van de Buitenhaven ligt het helemaal niet verkeerd. Het is warm, zonnig en gezellig druk. We houden ons aangenaam bezig met allerlei karweitjes. Daar is het mooi weer voor en hulp is nu nog dichtbij... 
Jan (met de pet) leert Miranda een takeling maken en Marije gaat de mast in om een los lijntje re redden.



Een paar dapperen gaan te water en Joyce doet boodschappen. Ze komt terug met een afgebroken wieltje van haar trolley. Stache is blij dat hij dat rotding eindelijk kwijt is...



Terwijl we gezellig zitten te borrelen, komen Ben, Suzanne en Thomas langsgelopen! Onze zeer gewaardeerde zeilvrienden van de meivakantietocht. Zij hebben onze route in de gaten gehouden en verwachtten dat wij langs Enkhuizen zouden varen op weg naar Hoorn. Ze staan al een tijdje op de uitkijk. Het is een gezellig weerzien. De ouders van Ben zijn er ook bij. Zij verblijven in een huisje in Enkhuizen. Vader en moeder Deveson én Ben en Suzanne komen bij ons aan boord wat drinken. We spreken af dat we vanavond met ons allen in 't Ankertje een afsluitend etentje houden. Ben, Suzanne en Thomas zullen er ook bij zijn.

Het is maar goed dat Annemarie gereserveerd heeft, want in het goedlopende restaurantje is het stervensdruk. We zijn met ons zeventienen, dus onze groep stop je niet zomaar in een verloren hoekje weg. De meesten van ons gaan voor de Tapas, maar de serveerster gooit roet in het eten. Óf allemaal Tapas óf niet. Kinderachtig... Helaas. Het wordt een zeer ingewikkelde, gevarieerde bestelling want nu neemt iedereen wat anders. Het eten smaakt prima en we vermaken ons kostelijk. Bob en ik krijgen een presentje van de groep als dank voor onze organisatie. Natuurlijk heeft het wéér met drank te maken... Hoe komen ze daar toch bij?



Na ons gebruikelijke ijsje, terug bij de steiger, deelt Bob ónze presentjes uit: het certificaat van deelname en het Toerzeilglaasje. Het is albijna donker maar er staat een prachtige 'Blue Moon'. We nemen nog een laatste afzakkertje bij Rob en Hennie aan boord en duiken dan ons bedje in. Een mooie afsluiting van een mooie dag.












Geen opmerkingen:

Een reactie posten