Zo slaan we zaterdagnacht het slapen maar over. We hadden beloofd onze zoon en zijn vriendin naar Schiphol te brengen. Niets bijzonders, zij het niet dat we 's nachts om twee uur moeten vertrekken. Echt slapen voor die tijd lukt natuurlijk niet, alleen voor de vorm een beetje liggen met de oogjes dicht. Daar rust je niet echt van uit kan ik je vertellen. Gelukkig maar dat we eerst op de buienradar kijken voordat we vertrekken. De beelden beloven niet veel goeds en daarom gaan we extra vroeg weg. Noodweer is ons deel: stortregens en onweer. In het donker op onverlichte wegen rijden is toch al niet onze liefhebberij, maar dit is nog een graadje erger. Gelukkig hebben we ruim de tijd en kunnen we het rustig aan doen.
Je wilt niet weten hoe druk het midden in de nacht op Schiphol is. Wat doen al die reizigers daar op een tijdstip dat een normaal mens in zijn bed ligt? We nemen een mega Starbucks om wakker te worden (en te blijven). We zwaaien de kinderen uit en gaan weer naar huis. We krijgen hetzelfde noodweer over ons heen als op de heenweg. Heeft het een rondje gemaakt en op ons gewacht? Een soort deja-vu ervaring. Langzaam en voorzichtig rijden, de ruitenwissers op topsnelheid en proberen om niet in slaap te vallen. Om half 7 's morgens zijn we weer thuis en duiken we gelijk uitgeput het bed in. Een paar uurtjes slapen en daarna op ziekenbezoek in het ziekenhuis. Het is al een rare dag en het blijft een vreemde dag. Het lijkt wel of wij een jetlag hebben.
Vandaag zijn we allebei nog vrij. We staan op tijd op en om half 12 varen we alweer op het IJsselmeer. Van de door het marifoonbericht voorspelde windkracht 3 tot 4 klopt niet veel. De voorspellingen lijken de laatste weken steeds wat van slag. Het waait eind vier tot eind vijf. Dat kan je toch nauwelijks windkracht 3 noemen. Grote golven met schuimkoppen. Het idee is om naar Hindeloopen te gaan, maar dat ligt recht tegen de wind in. We laveren nog wel een tijdje in die richting, maar het duurt ons te lang. We schakelen over op plan B: het maken van een toeristisch zeiltochtje. Dat betekent een beetje rondvaren op het IJsselmeer zonder specifiek doel. Het gaat nog een graadje harder waaien dus kunnen we mooi ons 'tijdens het zeilen - reven' nog eens oefenen. Voor de wind, halve wind, aan de wind, stormrondje. Lekker wat aanklooien dus.
Parallel aan de Afsluitdijk zien we in de verte een boot zonder mast dobberen. Twee jongemannen op een hevig schommelende boot die druk bezig zijn de boel te bergen. Het voorzeil ligt nog gedeeltelijk onder de boeg en een stuk mast hebben ze overdwars over de kajuit liggen. De marifoonantenne is bij de fatale manoeuvre overduidelijk gesneuveld, dus we zeilen twee rondjes om ze heen om te vragen of ze hulp nodig hebben. Toevallig hebben we net daarvoor de beide reddingboten van Hindeloopen over de marifoon gehoord en later gezien. Zij slepen een ander gehavend jachtje de haven van Makkum in; ze zijn dus nog redelijk dichtbij. Echter, de mannen denken het zelf te kunnen klaren en we laten ze verder met rust. Het is nog een heel eind naar Makkum, op vrij woelig water. Een boot zonder zeil en mast is een speelbal op de golven. Al die losse lijnen en verstaging aan dek lijkt me ook een risico met de motor aan. Er hoeft maar even iets over boord te zakken en het zit in de schroef. Ik ben benieuwd hoe het verder met ze is afgelopen.
We 'spelen' nog even verder en als we uiteindelijk de havenmond van Makkum invaren zien we daar op het strandje een hele oploop. Een ambulance en de SAR reddingshelicopter staan op het zand. Een surfer die ongelukkig is neergekomen?
Het was weer een ruig dagje zeilen. Geen rustig, ontspannen tochtje terwijl je met een kopje koffie in de hand de krant leest. Maar ja, altijd nuttig om extra ervaring op te doen. Het blijkt vandaag weer overduidelijk: we hebben alle vertrouwen in onze boot. Ook met minder goed weer zal ze ons niet teleurstellen. En dat is altijd goed om te weten.
Zeer leuk verslagje! Zondagnamiddag, toen ik naar huis reed van de boot, raasde een gek me voorbij tijdens één van die buien. En vlak voor mijn neus begon die te slippen. Hij heeft zeker vier keer de vangrail geraakt en tolde rond als een gek: aquaplaning... Gelukkig reed ik zelf rustig en hield goed afstand. Ik stopte en bood hulp aan, maar de man hoorde me nauwelijks door zijn luide muziek in de auto. Misschien was ie nog onder invloed ook... Ik ben maar doorgereden, en belde terwijl de politie.
BeantwoordenVerwijderen