39. Ankeren & droogvallen 2

De wind gaat gelukkig wat liggen. Na toch nog een rustige nacht (we liggen aan lagerwal, gestapeld tegen schepen die niet echt meegeven) staan we om 9 uur fris en vrolijk klaar voor het palaver. Op de kade, bij een schuilhokje tegen de wind, wat al gauw “ons bushokje” wordt genoemd. Er is in de verste verten natuurlijk geen bus te bekennen maar het bankje erin is heel handig om de koffie op te zetten… Voor iedereen een plakje “Fryske sûkerbôle” erbij, want wij organiseren deze tocht namens de Toerzeilers regio Noord en dat zullen de deelnemers weten ook. Er wordt door iedereen gretig van de lekkernij gesnoept, niet wetende hoe erg je vingers hiervan gaan plakken, ha,ha, ha…... Op het allerlaatste moment arriveert solo-Jan. Net te laat voor de gesneden en beboterde plakjes. Omdat hij al uren in zijn eentje onderweg is, krijgt hij als troost het hele overgebleven suikerbrood cadeau. Zo zie je maar weer: doorzetten loont. 

We hebben allemaal de weerberichten bestudeerd. De algemene verwachting is 4 tot 5. Het kan net, volgens onze deskundige Jan Willem. Degenen die twijfelen kunnen gerust in de haven blijven liggen. Niemand twijfelt echter. Ook omdat Jan Willem ons vertelt hoe hij vorige week, met windkracht 5 uit het noorden, het Amsteldiep alvast voor ons heeft verkend. “De droge platen zijn mooi vlak en de geul tussen de platen was zo glad en rustig als een kinderbadje”. Met de waarschuwing dat het eerste stuk naar de geul toe even heftig zal zijn (wind tegen stroom), vertrekken we om 10 uur. We motoren het Vissersgaatje door. Dat levert mooie foto- en filmbeelden van elkaars schepen op. 

De boegen van de boten duiken diep in de golven en het buiswater spuit naar achteren. Het Amsteldiep is een stuk langer dan ik dacht. Er lijkt maar geen einde aan te komen. Stonden er vorige week aan het begin van de geul nog drie staken en verder wat afgebroken takjes, in één week tijd zijn alle staken plotsklaps vernieuwd. Daar heeft Rijkswaterstaat het vorige week even heel druk mee gehad...! Heeft het ermee te maken dat we de tocht bij hen, bij de Kustwacht en bij de Verkeersleiding Den Helder hebben moeten aanmelden? Zijn ze gauw wezen kijken en hebben ze gedacht: “Dat kan zo niet.” We willen het graag geloven; helemaal als later nog een helicopter laag over komt. “Ze kijken even of we het hebben kunnen vinden.”   

 

Op het moment dat ankeraars en droogvallers de ankers laten vallen, begint het harder te waaien. Wij varen langzaam de plaat op en proberen met de kop in de wind aan de grond te lopen. Dat lukt niet want de stroom, die dwars op de wind staat, is sterker. Bovendien is het verduiveld lastig draaien als je midzwaard omhoog is getrokken! 

 Als voorbereiding op de tocht hebben we ons verdiept in de keus voor het juiste anker. Het Bruce anker van 10 kg dat bij de boot hoort, past uitstekend in onze boegrol. Het is ook heel gemakkelijk als opstapje te gebruiken als we met onze neus aan een lage steiger liggen. Alleen, van het Bruce anker is bekend dat hij in alle grondsoorten heel goed houdt, behalve in zand. Dat is even jammer. We lezen op internet alle beschikbare testen en besluiten toch voor de zekerheid ook voor een goede “zandbijter” te gaan. Dan zijn wij voortaan op alles voorbereid en kan ons niets meer gebeuren! Er komen uiteindelijk twee soorten ankers in aanmerking: de aluminium Fortress en de Rocna. De eerste heeft onze voorkeur omdat hij mooi licht is, goedkoper is en ook nog uit elkaar gehaald kan worden. Helaas, na verdere informatie bij de dealer wordt ons bevestigd dat wij met ons gewicht boot toch wel een hele grote maat Fortress nodig zouden hebben. Zo groot dat hij niet meer in de ankerbak past en op de onze boot staat als een vlag op een modderschuit. Dan naar de Rocna. Het 9 kg model is ook al zo onhandig groot. Lastig toch zo’n klein bootje met zoveel gewicht. De dealer gebeld en samen overeengekomen dat de 6 kg het in normale weersomstandigheden ook goed zou moeten kunnen houden. Zo lang we niet met orkaanwindkracht besluiten te gaan ankeren, moet het voldoende zijn. Dat waren we niet echt van plan, dus we kopen de 6. 

 We gooien de Rocna uit en wachten af. Niet erg veel later komt de Kustwacht met een stormwaarschuwing windkracht 6. Jammer dat ze dat niet even eerder hadden kunnen bedenken! De ankeraars liggen na enkele pogingen uiteindelijk allemaal goed vast. Ze liggen niet comfortabel want ook bij hen staan wind en de golven dwars op het schip, maar ze liggen.    

We hebben niets anders te doen dan af te wachten. We brengen al lopend met de hand eerst de Rocna en daarna de Bruce uit. De Rocna wordt in dieper water, richting kop in de wind gezet. De Bruce gaat naar de loefkant dwars op de boot en we zetten hem vast op de lier van de kluiver. En, o wonder, hij zit als een huis… We willen geloven dat dat komt omdat hij met de hand in het zand is vastgezet. Laten vallen en zichzelf in het zand in laten graven lukt ééécht niet hoor….. Het water komt erg snel op. We houden de lijn van de Bruce strak. Voordat we het weten liggen we weer rechtop en kunnen we ons aan beide ankers naar dieper water trekken. Ankers op en terug naar de haven. Zouden we eerst met goed weer ook nog de nacht op het wad doorbrengen, met deze gierende wind en hoge golven heeft niemand daar erg veel behoefte aan. Voor het lapje stormen we terug naar Den Oever. Toch nog even een heerlijk zeiltochtje vandaag. Wat een belevenissen. ’s Avonds hebben we elkaar genoeg te vertellen en besluiten we dat te doen in een plaatselijk restaurantje. We spoelen de maaltijd weg met voldoende wijn en bier; van al dat praten krijg je dorst... De verhalen worden steeds spannender. Iedereen is het erover eens. Met dit weer ga je zelf normaal gesproken niet ankeren of droogvallen. Nu we ongewild toch met windje 6 hierin zijn terechtgekomen, zijn we allemaal erg tevreden en gerustgesteld nu we gezien hebben dat we het met de eigen boot in deze omstandigheden ook goed en veilig klaarspelen. Het kan in de toekomst alleen maar makkelijker worden. We zijn met ons allen een hele leerzame ervaring rijker. Precies wat de Toerzeilers beogen: je grenzen verleggen en gezamenlijk steeds weer een stapje verder komen!