254. Afscheid

Het kan zo maar weer heel anders lopen.

We worden vanmorgen wakker met het getik van regen op het dak. Er is vannacht ook al flink wat nattigheid gevallen. Op de Buienradar zien we dat we in het laatste staartje van de narigheid zitten. Al gauw wordt het droog, klaart het op en begint er een flauw zonnetje te schijnen. Zover het goede nieuws.

Het slechte nieuws is, dat zodra we allemaal uit ons warme en droge holletje kruipen en op de steiger verschijnen, het duidelijk wordt dat Marianne vanwege haar geblesseerde schouder een hele slechte nacht heeft gehad. Ze heeft dermate veel pijn dat ze heel graag naar huis en naar haar eigen dokter wil; begrijpelijk. Heel sneu voor de bemanning van de Shanty want ze hadden zich zo op deze vakantie verheugd. Ook heel jammer voor ons want Harm en Marianne ze zijn een heel fijn, gezellig stel dat iedere tochtleider graag mee zou willen hebben. Zoonlief wordt gebeld en stapt gelijk in de auto om ze op te halen. Er wordt met de havenmeester de afspraak gemaakt dat de boot voorlopig blijft liggen. Later zal die alsnog naar Naarden teruggevaren worden. We nemen met spijt afscheid van ze en wuiven ze uit. 

Van de vijf boten van gisteren zijn er vier over. Gelukkig horen we dat de ontbrekende Vaderpipan nu zover klaar is dat de familie zich morgen bij ons aan kan sluiten. Dan zijn we weer terug bij vijf.

Wat bedrukt maken we ons klaar voor de volgende etappe: die naar Hindeloopen. Dat is maar een kleine 8  mijl dus dat is in twee uurtjes te doen. Het waait harder dan gedacht: er staat een dikke windkracht 4, begin 5. We laten de kluiver voor wat hij is en stuiven met fok en grootzeil naar het noorden. We moeten een paar slagen maken, maar voordat we het weten is de 'Hylper' haven al in zicht. Twee van ons vinden een plekje aan de kade naast het sluisje. De andere twee knopen aan 'woonboot' Stoffel vast. 







Het blijft de hele middag hard waaien; de Svaj en Sylke liggen aardig tegen elkaar aan te schommelen en te schuren. 
Gerard en Eke besluiten de fok eraf te halen en netjes op te vouwen. Dat kan gelukkig goed op de kade.



De buisradareflector van de Svaj hangt hoog in de mast nog aan een draadje en dreigt er vandaag of morgen af te vallen. Waarschijnlijk op iemands hoofd. Dat moeten we niet hebben, dus er worden plannen gemaakt hoe dit probleem aan te pakken. Bij de jachthaven is het druk bij de kraan. Daar is vandaag geen tijd. De heren besluiten het daarom maar zelf op te lossen. Met behulp van een inventieve medezeiler weten ze het stuk buis uit de verstaging te krijgen zonder zelf de mast in te moeten. Wel zo veilig -dachten ze- want Eke krijgt het ding per ongeluk bijna alsnog op haar hoofd... Het loopt gelukkig goed af. De buis sterft een droevige dood in het water en Gerard is van het probleem af.

1 opmerking:

  1. Leuk weer wat van jullie gelezen te hebben.
    Wil je Eke en Gerard de groeten van mij doen en zeggen dat we Henk veilig naar Spanje hebben gebracht ?
    groeten,Ids

    BeantwoordenVerwijderen