21. Thuis!

Het gaat steeds harder waaien en hoog aan de wind loopt het uit op een”bumpy ride”. We zullen weten dat we weer op het knobbelige water van het IJsselmeer zijn beland! Stavoren is net niet bezeild en dus moeten we vlak voor de kust nog een slag maken. Bij nader inzien hebben we eigenlijk niet zoveel trek om daar naar binnen te gaan. We hebben nog wel wat tijd over en Stavoren is met dit weer niet onze favoriet. Dan maar gelijk door naar Hindeloopen, daar voelen we ons altijd thuis. Onze grote vriend de havenmeester zit op zijn vaste plek de bootjes binnen te praten. We arriveren op een gunstig tijdstip en dat levert dan ook meteen een eersterangs plekje aan de steiger op. Als vanouds. Gek om hier in ons vertrouwde hoekje te liggen maar nu met een NB. En dan te bedenken dat we met haar vanuit Engeland onderweg naar huis zijn…Onwerkelijk. De dorpssupermarkt, de nieuwe pinautomaat en het café bewijzen goede diensten; het is of we nooit zijn weggeweest. De volgende dag is het van Hindeloopen naar Workum maar een klein stukje. Komt goed uit want het is geen lekker weer. Het is regenachtig en er staat een gure, harde wind. Het nodigt niet uit tot een leuk afscheidstochtje over het IJsselmeer. Jammer. De drukte voor de sluis van Workum valt mee; met harde wind is het altijd even lastig manoeuvreren daar in de kom. In konvooi passeren we Workum en gaan we richting Heeg. Wat een zegen dat de Jelteslootbrug niet meer bestaat; dat betekent lekker doorkachelen. We zeilen en motorzeilen door het Prinses Margrietkanaal en langzamerhand naderen we “thuis”. In Akkrum varen we langs de privé-ligplaats van onze dochter en schoonzoon waar momenteel ons andere bootje ligt. Onze knalrode Kolibri 560, genaamd Mathilda. Ze ligt anders altijd bij ons achter het huis. Vanwege de aanstaande komst van de NB hebben we gevraagd of de kinderen haar even wilden omvaren naar haar logeerplek. We varen langs en zien nog net haar mastje en de bovenkant van het kajuitje. Je moet wel heel goed kijken want ze is zo klein… Maar het is een foto waard. 

 

  

Even verderop leggen we aan bij de Spoorbrug om op de eerstvolgende opening te wachten. Akkrum is echt een dorp; onze dochter rijdt toevallig net langs in haar auto en ziet ons liggen. Dit voelt toch wel echt als thuiskomen. Even later komt ons huis in zicht en meren we af in de achtertuin. We voelen ons blij, trots, verwonderd en opgelucht. Een machtig gevoel als je je kleine bootje zo vanuit Engeland naar huis hebt gevaren. Ik maak ’s avonds direct een foto en mail deze door naar Robert, de vorige eigenaar. We zijn thuis!