Deze vuurtoren doet me altijd denken aan mijn broer. Hij heeft ooit, met zijn schip in de haven, een jaar op Marken gewoond om er zijn huisartsenstage te lopen. We hebben hem daar regelmatig bezocht; ons verbazend over het leven op dit eiland. Het spierwitte gebouw weerkaatst het licht van de zon. Het doet pijn aan de ogen.
We lezen uitgebreid de krant en zetten en passant de kuip in de was. Nu en dan kijken we speurend in het rond maar er zijn maar weinig boten op het water. Dit is heel anders varen dan zoals we het de afgelopen weken zijn gewend, maar ook dit is genieten. Van de rust, de stilte, het vredige gekabbel.
Het zicht is slecht; is maar klein. Voor het naviduct van Enkhuizen moeten we een sluislichting wachten. We sluiten achteraan. Iedereen heeft zich aangepast aan dit langzame tempo en kuiert ontspannen wat over de steiger. Hier en daar wordt een gezellig praatje gemaakt. In de binnenhaven is het nog niet erg druk. We leggen vast aan een mooi houten jacht uit Leeuwarden. Friezen onder mekaar… Een van de voordelen van een bescheiden maat boot blijkt ook nu weer bij het stapelen. Er is bijna geen kleinere boot te vinden die nog bij ons langzij wil of kan komen. We blijven lang buitenste terwijl overal om ons heen de stapelingen steeds groter worden. Van vijf, naar zes, naar zeven. Ooit hebben we hier eens verschrikkelijk gebaald. We lagen met onze 30 voeter langs de wal. Toen kwam er een 34’’er langzij, een 36’er, een 38’er,een 40’er en uiteindelijk lag aan de buitenkant een boot van meer dan 44 voet. Jammer dat de rondvarende havenmeesters daar niet beter op letten. Onze protesten werden niet gehoord; het recht van de brutaalste (en de sterkste) gold. En eenmaal binnenste, was er geen ontsnappen meer aan. Buiten het feit dat al die grote boten ons zowat pletten, hebben die boten ook altijd zo verschrikkelijk veel mensen aan boord! Niks geen bedaard ouder echtpaar maar zomaar 6 tot 8 man per boot die ’s nachts in het donker, met een borrel op, halsbrekende toeren uithalen. Over jouw voordekje waaronder jij een paar centimeter lager probeert te slapen… Ik hoop en verwacht dat we vanaf nu van deze ergernis af zijn! Het gaat ’s middags een beetje regenen. We wandelen wat en we winkelen wat. Bij de plaatselijke watersportwinkel gaan we op zoek naar een regenzeiltje. We zijn tenslotte in Nederland niet waar? Het zeiltje wordt gevonden en dat moet natuurlijk direct worden uitgeprobeerd. Even wat gepiel met de elastiekjes en het zit. De volgende morgen zetten we koers richting Stavoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten