227. Wat een week!

Vorig weekend stortten we ons na thuiskomst met de boot direct op de tuin.

Het huis is op veengrond gebouwd. In de loop der jaren is de grond rondom het huis  ingeklonken. De bestrating is vanwege het bovenliggende gewicht het meest gezakt. Nu, na vijftien jaar, ligt het niveau van de steentjes op sommige plekken wel 15 cm lager dan het huis. Dat maakt de stap van binnen naar buiten en v.v. wel erg groot... We waren al eerder van plan om de boel op te hogen maar door allerlei redenen is het daar steeds niet van gekomen.
'Now is the time!' Met het verlangen naar een loungeset, de komst van twee kleinkinderen (én de oppashond) wordt de noodzaak voor een groter en opgehoogd terras mét een nieuw hek er omheen opeens wel heel erg dringend.
De stratenmaker komt morgen. We hebben met hem afgesproken dat wij ervoor zorgen dat alle stenen  en een strook gras eruit zijn en dat er een berg zand en extra stenen voor hem klaarliggen zodat hij gelijk aan de slag kan. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan want de steentjes eruit halen is nog een hele klus. Gelukkig kan onze zoon helpen en zo gaan er in de loop van deze week ruim 4500 stenen door onze handen. We hebben daarna wel even last van spierpijn!

steentjes uithalen

Op ons 'echte' werk is het precies deze week voor zowel Bob als voor mij extreem druk, dus dat komt er ook nog bij. Even doorbijten dus...

En dan donderdag: D-day!
Dochterlief belt in de middag dat ze in het ziekenhuis ligt en is bevallen van een zoon. Ons eerste kleinkind Niek is geboren; met de keizersnede, maar moeder en kind maken het gelukkig uitstekend. Dat betekent natuurlijk dat we de dagen daarna zoveel mogelijk ritjes naar de kraamafdeling maken. We genieten van het kleintje en zijn nieuwbakken ouders.

Bob en Niek

Vandaag, tussen de buien door, stort Bob zich op de mast. Hij wil hem graag rechtop hebben staan, zodat hij voor verdere klussen aan de boot van niemand meer afhankelijk is en lekker zijn eigen gang kan gaan. Het topplicht, de windmeter, de marifoonantenne, de mast zelf, de katrolletjes, de lijnen en de splitpennen: alles wordt minitieus nagelopen. Dat gaat makkelijk omdat het windstil is en we de boot dwars op de steiger kunnen leggen. Zo kan je er goed bij.

controle van de top van de mast

Michiel komt weer even helpen, maar helaas... een onmisbaar onderdeeltje van de zaling gaat overboord en met geen mogelijkheid kunnen ze het nog terugvinden. De mannen zijn een uur lang met een schepnet in de weer; zonder succes. Morgen moeten we kijken waar we het onderdeel kunnen bestellen en dan gaan we een volgende poging wagen.