25. Winterstalling

We kunnen nu echt niet langer wachten. Het is koud, de winter is in aantocht en de havenmeester wordt ongeduldig. De boot moet de kant op. Ideaal om haar van achter het huis leeg te halen. De zeilen, de kussens, het beddengoed, de boeken, de kaarten en alle andere zaken die vochtig of muf kunnen worden, gaan eraf of eruit. Gelukkig hebben we een ruime zolder… En dan het grote kunststuk: de mast moet naar beneden. Een van de redenen waarom we juist deze boot wilden hebben is het feit dat je zelf je mast kan laten zakken. Geen dure hijskraan meer nodig maar een simpel sprenkeltje dat waar en wanneer jij het wilt, het werk voor je doet. Toch wel een beetje eng natuurlijk. Je hebt geen idee hoeveel de mast weegt en of je het makkelijk in je eentje zal kunnen tillen. De gebruiksaanwijzing beweert van wel, maar ja, het zal tegenvallen en hij stort uit je handen op het dak van de kajuit. Je moet er niet aan denken… 

  

 Het toeval wil dat net mijn broer en schoonzus een weekje bij ons logeren. Zij zijn vijf jaar geleden met hun catamaran vanuit Harlingen naar het Caribisch gebied gezeild en zijn nu voor het eerst in Nederland op familiebezoek. Henk is het ideale proefkonijn. Hij is groot en sterk en hij vindt het leuk om te helpen. Eerst goed nadenken met het hoofd hoe alle lijntjes moeten lopen en dan is het ook zo gepiept. Het is inderdaad een fluitje van een cent en je zou het best in je eentje kunnen doen. Goed om te weten voor wanneer we ooit langdurig verwaaid liggen op de terugweg vanuit Denemarken. Binnendoor naar huis is dan een reële optie.   

We varen ook onze Kolibri 560 Mathilda terug van haar logeeradres naar huis. Ook voor haar is de tijd gekomen. Zoon Michiel maakt het rode gevaar winterklaar en daarna motoren we in optocht naar de plaatselijke jachthaven. 

Het laatste beetje antivries erin en dan met de kar de wal op. Het onderwaterschip van de Sylke ziet er nog heel netjes uit. Alleen wat roest bij het ijzeren mangat van de dieseltank. Dat is in het voorjaar zo verholpen. De NB en de Kolibri staan op de parkeerplaats gezusterlijk naast elkaar.   Heel handig en gezellig voor als we in het voorjaar weer gaan klussen. Zo ver is het echter nog lang niet. We zullen de komende maanden niet veel meer kunnen doen dan regelmatig even langfietsen om beide dames een aai over hun bolletje te geven.