23. Sierra-Yankee-Lima-Kilo-Echo

Dank voor uw reacties: mondeling, via de mail of via de blog. Wat fijn dat u zo braaf aan mijn oproep gehoor heeft gegeven! Al die positieve reacties doen mij goed en stimuleren me om hiermee door te gaan. Hopelijk kan ik u ook tijdens het vervolg van het verhaal blijven boeien. Ik doe in elk geval mijn best! De vakantie is voorbij en het gewone leven is weer begonnen. Doordeweeks moet er gewerkt worden maar in het weekend storten we ons vol overgave op de boot. Een van de eerste dingen die we doen is de boot hernoemen. Ik weet het: eigenlijk hoor je dat bij een schip niet te doen. Dat zou maar ongeluk brengen. Maar komaan, we tarten het lot en doen het toch! Niet in de minste plaats omdat we gemerkt hebben dat de Engelse naam niet zo makkelijk te spellen is door Nederlandstalige havenmeesters. Niet dat Sylke dat wel is, maar het is in elk geval een stuk korter.

 

 

De plaklettertjes “Marguerita II” en “M.Y.C.” peuteren we van de boot en we vervangen ze door “Sylke” en “Nes”. Waarom Sylke? Zo heette onze vorige boot ook. Die was min of meer vernoemd naar de oudste van onze twee teckels. Zij was een schat van een hond en is inmiddels overleden. We vinden de naam nog steeds leuk: hij doet een beetje aan “zeilen” denken en je hoort hem niet zo vaak. Binnen de diverse zeilclubs staan we bovendien bekend als Bob en Anita van de Sylke. Waarom zouden we dat veranderen? Never change a winning team!

De Sylke blijft de rest van het seizoen in onze achtertuin liggen en is dus doorlopend beschikbaar. Dat is aan de ene kant een groot voordeel. Zeker als het op klussen c.q. lekker rommelen aankomt. Aan de andere kant is het ook een nadeel omdat we er nu niet meer aan toe komen een tocht op open water te maken. Het kost zeker een halve dag om aan de kust te komen en dan moet je natuurlijk ook nog een keer terug. Er blijft dan weinig tijd over voor een flinke zeiltocht op de grote plas. Twee maal in een weekend het Prinses Margrietkanaal afmotoren is ook niet onze hobby. Leuk voor een keer, maar het moet niet te vaak gebeuren. Troost u dus, arme zielen die jaloers naar onze boot in de achtertuin kijken: het is niet allemaal goud wat er blinkt! Hoewel, ons liggeld is wel zeer minimaal natuurlijk, namelijk helemaal niets…