102. Vlieland (1)

Wauw, wauw, wauw, wat een lekker weekend hebben we gehad!

Het mooie weer begon de week daarvoor eigenlijk al, maar toen hadden we andere bezigheden:


We hebben een leuk huis aan het water met een wit balkon en veel wit hout aan zowel voor-, achter- als zijgevel. Een plaatje om te zien (dat vinden wij althans) maar het huis is niet geschikt voor luie mensen. In het voor- en het najaar moeten we de lange ladder op om de groene aanslag weg te poetsen en de spinnen en hun nesten te verwijderen. Ik zeg “we” maar ik bedoel eigenlijk Bob. Ere wie ere toekomt. Ik heb (gelukkig) hoogtevrees: mij krijg je niet op zijn wiebelend ding.

Als je het goed wilt doen, heb je wel twee dagen nodig om het wit weer wit te krijgen. En dan het liefst nog twee dagen met een beetje aangenaam weer zodat je niet van de ladder afwaait of van de kou staat te vernikkelen. Je kan het ook laten doen. Dat kost veel geld dat we liever voor leuke dingen gebruiken en het gaat ook niet helemaal volgens onze normen. We hebben het een keer geprobeerd.
De heren van het schoonmaakbedrijf hadden een (hele goede) hogedrukspuit bij zich. Toen wij ’s middags thuiskwamen was het huis weliswaar schoon, maar bladders witte verf bedekten ons groene gazon als een ernstige vorm van roos. De straal was iets te hard of onze verf zat iets te los.

Enfin. We hebben dus het hele weekend hard gewerkt totdat alles er weer spic en span uitzag. Met dat voldane gevoel namen we de vrijdag van het weekend daarop met een gerust hart vrij. De maandag hebben we sinds kort met behulp van onze “ouwe lullen uren” standaard ook allebei vrij. Dat betekent dus vier hele, lange dagen achterover hangen en genieten!

De vooruitzichten zijn bizar: een temperatuur van ruim boven de twintig graden en alleen maar zon. En dat voor oktober. Zelfs tijdens de zomervakantie hebben we niet zo lang achter elkaar zulk mooi weer gehad. Er komt niet veel wind. Dat is wel even jammer, maar je kan niet alles hebben.

Het tij komt prachtig uit. Alsof het zo heeft moeten wezen.
De boot ligt achter het huis. Wie had er nou van tevoren kunnen bedenken dat we zo laat in het seizoen nog een dergelijke oprisping van mooi weer zouden krijgen? We moeten dus eerst nog wel even naar de kust.

We pakken een nieuw stukje Staande Mast Route dat we nog niet eerder hebben gevaren. De route is speciaal aangelegd voor de watersport toen de Fonejachtbrug voor jachtjes tot verboden gebied werd verklaard.
We vertrekken ’s morgens om half negen en motoren richting Grou. Daar passeren we de nieuwe Gallebrêgge. Een leuk stukje slingerend water met prachtige woonboten en tuinen langs de oever. Vandaar naar de Tútsebrêgge. Een “tút” in het Fries betekent een kus of een zoen. Benieuwd waarom die brug zo heet…staat de jeugd daar in het donker wat te flikflooien?
Om het dorp Wergea is een soort van rondweg aangelegd. Maar dan voor bootjes. De bruggen worden op afstand bediend met behulp van camera’s. Dat werkt prima, we hoeven nergens te wachten.

Uiteindelijk komen we in Leeuwarden terecht. Heerlijk! We werken allebei in Leeuwarden en elke dag komen we de stad binnen via de brug over het Van Harinxmakanaal. Hoe vaak we daar al hebben staan wachten! Wat een genot om deze brug in de snelweg nu eens HELEMAAL VOOR ONS ALLEEN open te zien gaan. Een file auto’s aan beide kanten is het gevolg. Onze wraak is zoet.
Nog een paar spoorbruggen later en we zitten weer op de route die we eerder hebben gevaren. Ik moet zeggen, voor een grote stad is Leeuwarden heel geschikt met zijn brugbediening. Aardige brugwachters die goed meewerken. De passage door en langs de stad gaat altijd zeer voorspoedig.
Via Franeker arriveren we in Harlingen. Voeren we eerst moederziel alleen, langzamerhand, als een rattenvanger van Hamelen, verzamelen we wat meer zeiljachten om ons heen. Qua stroming is de meest gunstige tijd om naar Vlieland te vertrekken half 3. Precies om half 3 verlaten we de Tjerk Hiddessluizen en varen het wad op. Over timing gesproken…