103. Vlieland (2)

De zeilen kunnen omhoog en via het fietspad langs de Pollendam dobberen we de Blauwe Slenk in. Dobberen, want er is nog steeds niet veel wind…De stroom helpt gelukkig wel lekker mee; zo maken we uiteindelijk toch nog wat snelheid over de grond. Maar helaas, het schiet niet echt op. We willen voor donker op Vlieland arriveren, dus halverwege de Vliestroom gaat de motor toch maar weer bij. De temperatuur is heerlijk. We zitten in korte broek en T-shirt. Zonnebrilletje op en genieten maar.



De jachthaven van Vlieland is lang niet vol. Dat is vrij uniek want meestal wappert de rode vlag op het havenhoofd. We zijn moe en rozig, we hebben een lange dag gemaakt en we hebben geen zin meer om te koken (en vooral niet om af te wassen). Jammer, jammer, de snackbar en de supermarkt bij de jachthaven hebben hun deuren al gesloten. Definitief voor dit seizoen. Ze zien er leeg en donker uit. Een gemiste kans. De eigenaren zullen zich wel voor hun kop kunnen slaan: met dit mooie weer je tent al gesloten hebben! Dan maar naar het restaurant boven het Havenkantoor: de Dining. We kunnen nog heerlijk buiten zitten. We nestelen ons op het balkon op de eerste etage, met een prachtig uitzicht over de haven, het eiland en het drooggevallen wad. Onder het eten zien we langzaam de zon in de zee zakken. Genieten; wat een dag.




We worden zaterdag wakker met het zonnetje in de kuip. De boot is nat van het condens; snel een doekje erover en al gauw zitten we toch buiten te ontbijten. Het is net zo warm als het KNMI ons heeft beloofd. Het voelt als zomer. We huren twee fietsen en een hondenmand en gaan het eiland rond. Lekker door de schaduw van het bos, via de heuvelachtige duinen naar het Noordzeestrand. In tegenstelling tot de collega’s langs de Noord- en Zuidhollandse kust, hoeven de strandtenthouders op Vlieland hun tent niet verplicht per 1 oktober af te breken. Het is dus overal nog een drukte van belang. Het verbaast ons dat er blijkbaar nog veel gezinnen op vakantie zijn. Het valt ons ook op hoeveel Duitsers hier nog rondlopen. Het eiland is absoluut niet uitgestorven. Er heerst een gezellige, zomerse sfeer. Men ligt in badpak te zonnen op het strand, er wordt gezwommen in de zee en wij maken met de hond een lange wandeling langs de vloedlijn.



Terug bij de jachthaven gaan we op de kop van het havendammetje zitten. Daar staat een mooie, grote, stenen bank. Die bank staat er niet voor niets. Want, voor die mensen die nooit met de boot op Vlieland komen (zoals een van mijn lezers, onze grote vriend de Belgische Leisure zeiler Kris): ga zitten en geniet van het spektakel.

Tegen de tijd dat de zeilers met het tij mee vanuit Harlingen bij Vlieland arriveren, staat er een sterke dwarsstroom op de zeer smalle haveningang. Dat betekent dus dat je flink snelheid moet maken en haaks, als een krab, op de krappe ingang af moet varen om op het laatste moment het roer om te gooien en naar binnen te sturen. Dat levert altijd weer onderhoudende beelden op. Zeker als tegelijkertijd een enorme boot van Rijkswaterstaat de haveningang uit wil, een schip van de bruine vloot er net in wil en de veerboot vlakbij langs komt. “Vlieland groet u” staat er ter bemoediging op een groot bord bij de bank. Ik ben er nog niet helemaal uit of het de bedoeling is dat je dat leest als je binnenkomt of als je weggaat.



Er zijn meer mensen die van het mooie weer willen genieten. De haven stroomt vol en tegen de avond zijn er niet veel lege boxen meer te vinden. Iedereen zit buiten in het donker in de kuip nog gezellig te borrelen en te lezen. Kinderen spelen op het schemerige pleintje bij het toiletgebouw. Het lijkt zomer, zij het dat het om 8 uur al donker is. Een beetje Caribisch gevoel geeft dat wel! ’s Avonds voor het slapen gaan, laten we de hond nog even uit. We lopen naar het strandje bij de haven. Het is er aardedonker. Op het wad zien we de rode en groene tonnen knipperen. Maar het mooist van alles zien we als we omhoog kijken. Een hele heldere sterrenhemel met honderden sterren boven ons hoofd. Niet verstoord door licht van het land. Je zou er uren naar kunnen blijven turen.

Zondag is het alweer mooi weer. Het is en het blijft wel lange tijd heiig - of mistig, net zoals je het wilt noemen - maar is nog genoeg zicht om veilig te varen. Om 9 uur maken we los en gebruiken we het tij om terug naar Harlingen te komen. Het waait iets meer, we kunnen bijna de hele weg zeilen. Dat valt alweer mee. Een hele vloot boten komt ons achterop. Gelukkig buigen ze allemaal af richting Kornwerderzand of richting sluis naar het binnenwater. We zijn de enige die bij Harlingen de Noorderhaven, midden in het centrum, induiken. De haven is leeg. Langs de kade ligt geen enkele boot en er zijn ook genoeg boxen aan de drijfsteigers vrij. Wat een rust. Het is nog steeds prachtig weer en het is druk in de stad. De veerboten varen af en aan en heel Harlingen gebruikt met mooie weer om een wandeling langs de kades en over de nieuwe promenade te maken. Het station is opgeknapt, de kade voor de bruine vloot is vernieuwd en sinds kort ligt er een prachtige verhoogde wandelboulevard langs de haven. Een schot in de roos want er wordt druk gebruik van gemaakt. Een visje en een wijntje in de kuip en zo is er weer een dag voorbij.



De volgende morgen varen we de heenweg in omgekeerde volgorde. Het is even lastig dat onze marifoon niet helemaal goed werkt. We kunnen de brugwachters oproepen en zij horen ons ook. Helaas werkt ons duplex kanaal blijkbaar niet want wij kunnen hun antwoord niet horen. Dat is vervelend als je een sluis en een heel stel bruggen moet passeren. Gelukkig, vlak voor Leeuwarden varen we een werkschip achterop. De bruggen gaan allemaal direct voor hem open en wij glippen er mooi achteraan. Toch maar weer naar de firma Kniest deze winter om de marifoon aan hun (programmeer)laptop te hangen. In de loop van de middag leggen wij in onze achtertuin aan. Ons “wauw” weekend is ten einde. We hebben volop genoten van dit cadeautje om deze tijd van het jaar. Achteraf gezien is dit ook ons laatste tripje van het seizoen geweest. Wat volgt is de winterstalling…