7. It giet oan!

Zonder problemen arriveren we in Engeland. Er is geen douanier die onze volgeladen, bijna door de veren zakkende auto een blik waardig keurt. Het waait hard als we bij de River Medway aankomen. De havenmeester legt uit dat soms als het tij opkomt de wind tijdelijk aanzwelt om een paar uur later weer te gaan liggen. De rivier ligt in een dal en fungeert blijkbaar als een soort trekgat. Het waait zeker 6 Beaufort en er staan wilde golven. Niet de makkelijkste omstandigheden. We zien ertegenop om in deze heksenketel met een onbekende boot netjes los van de mooring te komen en daarbij de naburige boten te ontwijken. Gelukkig biedt de vorige eigenaar spontaan aan te helpen. Hij vaart met ons mee naar de vooraf besproken jachthaven aan de overkant van de rivier.

In deze luxueuze “Chatham Maritime Marina” zullen we op ons gemak de boot reisklaar maken. Door een sluisje varen we de jachthaven in. Aardig wat verval met de leuke bijkomstigheid dat het plankier waaraan je in de sluis vastmaakt mee omhoog en omlaag gaat. Waarom heb ik dat in Nederland nog nooit gezien? In de jachthaven meren we af aan een drijfsteiger. Niet zo gewoon in dit deel van het land; de prijs van de jachthaven is er dan ook naar… Over het algemeen ligt men hier aan moorings of valt men droog in de “mud, glorious mud”. De makelaar regelt een lift naar de overkant, terug naar de auto. Met de eigen auto retour Marina en dan aan het werk. De wind is ondertussen gaan liggen zodat we elkaar weer kunnen verstaan. We werken de hele boot door. Dat vereist enig overleg want met twee personen een bootje van 7.35 m op zijn kop zetten -zonder dat armen en benen in elkaar verstrikt raken- valt niet mee. Geen plekje slaan we over: alle luikjes, kleppen en deurtjes gaan open. We komen reddingvesten tegen die eruit zien of ze voor gebruik in WO II zijn gemaakt. Overleggen, wikken en wegen, wat kunnen we weggooien. Opruimen en soppen. We maken een praatje met de bemanning van vijf boten van de Nederlandse Westerly Club die ook in de jachthaven liggen. 's Avonds arriveert zoonlief die ons komt helpen. We koken een eenvoudig hapje op het nooit gebruikte kooktoestelletje en leggen gedrieën na een lange dag het moede hoofd ten ruste in onze nieuwe boot. Wel eerst even het plastic van de matrassen afhalen want dat zit er (heel Engels) nog om!De volgende dag gaan we verder met inruimen. De auto komt steeds hoger op zijn veren te staan en de boot zakt steeds dieper in het water. We controleren zeilen, lijntjes, motor, gas, navigatieapparatuur. Het werkt. Alles wat we op deze tocht niet mee willen nemen maar ook (nog) niet weg willen gooien geven we onze zoon mee terug in de auto. 

We doen nog laatste boodschappen en daarna hebben we in de pub een gezellig afscheidsmaal met de vorige eigenaar. De pub kijkt uit op de jachthaven. In de verte zien we tussen alle mastjes de twee ingerolde karakteristieke voorzeilen van ons bootje schommelen in de wind. Klaar voor vertrek. "It giet oan!" zoals ze bij ons in Friesland zouden zeggen.