327. Ontmast

Vrijwillig. Dat gelukkig weer wel.
De Sylke ziet er laag, snel, slank en gestroomlijnd uit zonder mast. Toch zie ik haar liever mét!

de mast gestreken

Het seizoen is definitief ten einde. We zouden in principe nog voor de lol een stukje kunnen motoren, maar wie heeft daar nu nog zin in. Een zeilboot is om mee te zeilen en dat is wat we het liefste doen!

We krijgen steeds meer routine in het mast neerlaten. Bob, onze zoon en ik zijn onderhand een perfect op elkaar ingespeeld team. We doen elk onze eigen voorbereidingen en in no time kan de mast neer. Michiel en ik taaien af en gaan iets anders doen; Bob haalt de zalingen eraf (vanwege de wintertent) en knoopt alle touwtjes op. De boot is van binnen ontruimd, gezogen en gesopt. Bob heeft de motor zijn winterbeurt gegeven, nu alleen het dek nog even schoonspoelen en mevrouw kan op de kant.

Bob sopt de bilge

Weer een seizoen voorbij. Wat me vooral is bijgebleven: een voorjaar en zomer met heel veel wind. We hebben nog nooit zoveel dagen verwaaid gelegen en nog nooit zo vaak vanwege de wind onze bestemming moeten aanpassen. Misschien was het een kwestie van 'op het verkeerde moment op de verkeerde plaats', maar dat geloof ik eigenlijk niet. Als ik de verhalen van de andere Toerzeilers hoor, dan hebben de meesten met hetzelfde probleem te maken gehad.

Maar ik klaag niet. We hebben juist voor de Sylke gekozen met het oog op veel wind: een zware boot met twee voorzeilen, meer dan genoeg stabiliteit en voldoende mogelijkheden om te trimmen en te reven. Na alle wiebelboten die we daarvoor gehad hebben, een bewuste keus. En een goede keus blijkt maar weer. We kunnen lezen en schrijven met de dame; ze is voor ons (samen gemiddeld) zestigplussers heel goed hanteerbaar en we hebben een onbegrensd vertrouwen in haar. Dus ondanks het mindere weer: we hebben heerlijk gezeild het afgelopen seizoen! Dank Sylke, en ik zie nu al uit naar volgend jaar!