68. Small Ships Race

Woensdag 8 juni is het dan zover. We rijden, inclusief opstapper, naar IJmuiden voor de start van de Small Ships Race de volgende dag. Het waait hard, de omstandigheden zijn niet ideaal. In de Marina Seaport komen de deelnemers langzaam binnen druppelen. Over het water, maar ook met een trailer over de weg. Hier en daar wordt nog druk geklust en dozen vol levensmiddelen verdwijnen in de kleine rompjes. Bij sommige boten is, mede dankzij de uitgebreide veiligheidslijst, de waterlijn niet meer te zien. Er valt genoeg te beleven in de haven. Zo lopen we langs een jacht waar de diesel met grote stralen uitgulpt. De eigenaar heeft de watervulslang per ongeluk in de dieseltank gehangen, de kraan open gedraaid en is daarna in de kajuit in slaap gevallen. Water en diesel gaan niet goed samen in dezelfde tank...Bij een mooie Saffier daysailer vliegen de accu's in brand. Een brandblusapparaat wordt in de boot leeg gespoten en de arme eigenaar staat het huilen nader dan het lachen. Tot slot vaart een stel bravoure jongens met een snelle zeilboot nog even uit om met "een lekker windje" wat te racen op zee. Ze komen terug met een gebroken mast en de zeilgarderobe hangend in het water. Tijdens het avondpalaver zijn we het erover eens dat een start om 6 uur de volgende morgen niet verstandig lijkt. De weerberichten gaan nog uit van een wind 5 tot 6 pal uit het westen. Recht tegen; niet erg gunstig dus. Om 9 uur is er nog niet veel veranderd. Besloten wordt om toch om 12 uur uit te varen. We bestuderen zelf ook uitvoerig alle weerberichten die we maar te pakken kunnen krijgen. Ze zijn het er allemaal over eens: het weer is erg instabiel, de wind blijft de hele dag uit deze hoek waaien en, ook niet onbelangrijk, het ziet er voor de terugreis niet veel beter uit. Met onze boot kunnen we niet heel hoog aan de wind varen. Dat feit, samen met de flinke golven waar we tegenop moeten boksen, zorgt ervoor dat het voor ons wel eens een hele lange, vermoeiende en onplezierige missie zou kunnen worden. Bovendien is er ondertussen al een halve dag verstreken. Het is moeilijk, maar we nemen toch het besluit om niet te gaan. Moeilijk, omdat we hiermee een opstapper teleurstellen maar ook omdat we maanden met de voorbereidingen zijn bezig geweest. Zouden we zijn gegaan als we samen waren geweest? Nee. Varen met een groep biedt een zekere vorm van schijn-veiligheid. Maar binnen zoveel mijl ben je ook het marifooncontact met hen kwijt en moet je het hoe dan ook toch alleen doen. Waarom zouden we dan nu wel gaan? De bemanning van de NOEST ziet onder deze omstandigheden ook van deelname af en gezamenlijk wandelen we naar de pier om de anderen uit te zwaaien. (Zie "Leuke links" aan de rechterzijde van de blog.) Onze opstapper verhuist naar de boot van zijn vader en samen met hem keert hij huiswaarts. Heel sneu.

De dag loopt dus wat anders dan verwacht. En o ja, ik ben ook nog jarig. We gaan toch maar wat leuks doen om de teleurstelling te boven te komen. We nemen de Fast Flying Ferry die via het Noordzeekanaal naar Amsterdam Centraal vaart (of vliegt?). Even wat afleiding en genieten van de grote stad. ’s Avonds terug in IJmuiden zien we een bekend bootje bij de sluis liggen. Eén van de deelnemende Kolibri’s is teruggekeerd omdat de helft van de bemanning zeeziek is. In de jachthaven zien we ook het deelnemende Waarschip liggen. De jongens hebben zulke bakken water over gekregen dat alles binnen drijfnat is. Ze staan te bibberen op de kant. De boot van ZEILEN stuurt ondertussen regelmatig Tweets de wereld in. Daaruit blijkt dat ze het zwaar hebben. De nacht is koud en ze zijn kapot. Desalniettemin komen ze toch als tweede in Lowestoft binnen. Een Kolibri is nummer 1 geworden. Een prachtige boot met een paar stoere kerels erop. Maar toch: PETJE AF. Het plan was om zaterdag in Lowestoft een rustdag te houden om op zondag weer te vertrekken. De weersvoorspellingen geven echter voor de zondag windkracht 8 met mist en zeer slecht zicht aan. De boot van ZEILEN gaat dus al een dag eerder huiswaarts. De arme zielen hebben amper de tijd om uit te rusten. Halverwege breekt ook nog eens hun roer en moeten ze met een noodvoorziening verder. Ze arriveren “gebroken” in IJmuiden. Hoe het de andere deelnemers is vergaan? We hebben geen idee. Dat zullen we op een later tijdstip ongetwijfeld nog wel eens horen.

 

We liggen nu toch in IJmuiden; de NOEST en wij besluiten de volgende dag via de Noordzee naar Texel te gaan. Het is prachtig zeilweer en we genieten volop. Er staat nog een flinke deining van alle commotie de dag daarvoor. In de haven van Oudeschild is het stil, ondanks het naderende Pinkster weekeinde. Het weer zal er ongetwijfeld iets mee te maken hebben. De dag daarop gaat ieder zijns weegs. De NOEST richting Enkhuizen/Monnickendam en wij richting Den Oever/Makkum. We gaan ditmaal over de Bollen. Het waait nog best en we scheuren met -tig knopen dwarsstroom over de plaat naar de sluis. Tijdens de laatste etappe naar onze tijdelijke thuishaven wordt de lucht boven het IJsselmeer wel heel erg donker. We zien de zwarte buien letterlijk hangen. We trekken als een haas het zeilpak aan, halen de kluiver en het grootzeil naar beneden en op het fokje trotseren we de forse windstoten met regen. Een wel heel toepasselijk einde van een in het water gevallen reis.