We duiken snel ondersteboven met de kop in de bakskist om te kijken of de nieuwe schroefas-afdichting het houdt: je zal je bootje toch linea recta naar de bodem zien zinken… Maar nee, gelukkig blijft hij drijven. Eén druk op de knop en de motor loopt weer alles een zonnetje. Zo snel we in het water liggen, zo snel varen we ook weg; dan halen we nog net de brug voor de middagpauzesluiting.
Eenmaal thuis gaan we gelijk aan de slag. Zoonlief komt gelukkig helpen. Eerst de mast die plat ligt, van de boot tillen en verhuizen naar de tuin. Op de boot ligt hij voorlopig alleen maar in de weg.
Daarna beginnen we met de opbouw; het is tenslotte prachtig weer. Ik ga lekker in T-shirt en korte broek met daaronder, heel modieus, bootlaarzen. Eerst schoonmaken, dan met cleaner/was insmeren en daarna weer uitsmeren. Met ons drieën kruipen we als goed-getrainde baby estafettelopers achter elkaar aan. In dit soort situaties ben ik altijd weer heel blij dat we “maar” een boot van bijna 7,5 m hebben! In een mum van tijd glimt de boot ons tegemoet.
De waterzak ligt al dagen in ons bad te weken. Met allerlei verschillende middelen erin. We proberen hem van binnen brandschoon te krijgen en fris te laten ruiken. Zoals bij vele anderen, smaakt ook ons water muf wanneer het uit de kraan komt. Maar waarom? Wat is de oorzaak? Is het het soort plastic waar de VETUS-zak van is gemaakt? Vorig jaar hebben we al een drinkwaterfilter voor de kraan geplaatst. Dat helpt wat, maar is niet de ultieme oplossing. Toch maar eens naar de vulslang van de waterzak kijken. Deze is doorzichtig. Hij loopt door de ankerbak heen en door een opening in de klep komt er licht bij. De slang is van binnen dan ook groen/bruin uitgeslagen en ziet er vies uit. Alg: zou dat de oorzaak zijn? We gaan de slang in elk geval vernieuwen.
Bob sloopt de slang eruit en vervangt hem door een ondoorzichtig exemplaar. Daarna de doorvoer in de ankerbak dichtkitten en klaar. De slang van de waterzak naar de kraan is van hetzelfde materiaal gemaakt. Alleen een stuk langer om te vervangen. We hopen maar dat op dit traject niet de oorzaak ligt. We spoelen de waterzak nog -tig keer uit en daarna kan ik eindelijk zelf weer in bad.
Zoals bekend gaan we met Pinksteren meedoen met de Small Ships Race naar Lowestoft. Natuurlijk willen we dan de boot in onberispelijke conditie en goed uitgerust hebben. De afgelopen bootloze weekenden hebben we dan ook gebruikt om (geheel tegen onze zin, ja, ja…) alle bekende watersportwinkels langs te rijden, aanbiedingen te vergelijken en overal wat te kopen. Bob houdt van knutselen, hij houdt van metertjes, hij is handig met elektriciteit en hij heeft nu wat meer tijd. Een ideaal moment om wat leuke dingen in te bouwen die we toch al graag wilden hebben. Nu met de “race” in het vooruitzicht hebben we eindelijk een goed excuus om ze ook allemaal aan te schaffen. Zo liggen er in de logeerkamer verschillende doosjes klaar. Te beginnen met het meest spannende project: een Raymarine ST-40 windmeter die Bob gaat koppelen aan de ST-40 Bidata en de stuurautomaat. Verder een AIS ontvanger voor zowel op de laptop als de plotter. Dat geeft vooral mij een veilig gevoel bij het ’s nachts oversteken van de Noordzee. Bovendien nog een accumonitor voor het tijdens de overtocht in de gaten houden van het stroomverbruik en een LED-toplicht voor het verminderen van datzelfde stroomverbruik.
Ik heb me (als bezorgde echtgenote) tijdens het winkelen vooral gericht op veiligheid. Ook daarvoor hebben we het een en ander ingeslagen. Dus: genoeg te vertellen. Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten