We houden om 10 uur palaver. Welk weerbericht je ook bekijkt, ze voorspellen allemaal wat anders. Als je van de grootste gemene deler uitgaat, dan zou het vanaf een uur of 12 wat minder moeten gaan waaien. We besluiten om om half 12 standby te staan zodat we eventueel direct kunnen vertrekken.
Tegen die tijd waait de wind nog net zo hard als daarvoor. We slaken een diepe zucht en gaan eerst maar weer eens een boterhammetje eten. Om half 2 lijkt de wind definitief wat minder te worden. Iedereen staat de hele morgen al te trappelen van ongeduld, dus binnen no time zijn we vertrokken.
Er staan nog aardige golfjes. Ze komen van schuin achter tot opzij, dus we schuiven van links naar rechts en hobbelen flink heen en weer. Kyra heeft net voor vertrek een overheerlijke kibbeling gegeten en die komt er nu weer uit: de zee geeft en de zee neemt... Ondanks dat, zeilt ze samen met zus Marije als twee volleerde zeilers de boot, terwijl pa en ma beneden in de kajuit een kleine lekkage verhelpen.
Kleine Zoë, die snel zeeziek wordt, heeft bij de lunch wat vitamine C gekregen en heeft daarentegen nu geen centje last. Niet alleen goed tegen scheurbuik dus!
De eerste anderhalf uur is de wind erg vlagerig. We zijn bijna allemaal gestart met een rif in het zeil en dat komt goed van pas. Bij de west kardinaal van Vrouwezand halen we het rif er uit. Rustig dobberen we richting de sluis van Stavoren. Het is opvallend hoe weinig verschil in snelheid er tussen de boten onderling is. We zeilen vlakbij elkaar en dat blijft de hele weg zo. Ons verzoek om mooie actie foto's van elkanders boten te maken, is goed in de oren geknoopt: overal zien we fototoestellen opduiken en worden onze scheepjes zo goed mogelijk op de kiek gezet!
Het is heel stil bij de sluis en we kunnen zo naar binnen varen. We worden in de nieuwe energieneutrale kom geschut. Dat is lekker makkelijk aanleggen met die drijfsteigers. Niet iedereen haalt jammergenoeg dezelfde sluislichting; dat was wel heel leuk geweest voor de foto!
Zonder veel oponthoud varen we vlotjes door naar de Binnen Marina Stavoren. De dame van de receptie heeft 8 naast elkaar gelegen boxen voor ons in de aanbieding. Wel zo gezellig. We hebben allemaal reuze zin in een borrel. We stallen onszelf en onze etens- en drinkwaren uit op de steiger en maken er een gezellige bende van! Jan Hordijk ontdekt dat hij onze Schippersbitter heeeel erg lekker vindt...
Naderhand eten Bob en ik snel een bordje soep en haasten we ons naar het dorp voor de Nationale Dodenherdenking. Precies om 8 uur vinden we na hard lopen en enig zoeken de kerk waar de plechtigheid plaatsvindt en zijn we net op tijd voor de 2 minuten stilte. Het kostte wat moeite, maar dat is wel het minste wat ik kan doen ter nagedachtenis aan mijn grootouders. Zij zijn in de oorlog in Amsterdam bij een bombardement om het leven gekomen.
Het is een mooie, simpele plechtigheid. Goed dat er kinderen bij betrokken worden en dat zo onze geschiedenis behouden blijft en doorgegeven wordt.
De gevaren route van vandaag:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten