100. Gondelvaart

Augustus en september zijn in Friesland de maanden waarin elk zichzelf respecterend dorp zijn eigen dorpsfeest houdt. Alle huizen in het dorp zijn versierd, er zijn een paar kermisattracties, er staat een feesttent in het drassige weiland, er wordt veel gedronken en de geijkte TOP-40 coverband doet zijn kunstje.



Al meer dan 60 jaar organiseert ons buurdorp Aldeboarn elke laatste vrijdag van augustus als onderdeel van alle festiviteiten “de Gondelvaart”. Elke buurt van dit dorp bouwt zijn eigen gondel. Nou ja, gondel? Ik weet niet hoe ze aan die term komen. Het lijkt in de verste verte niet op een gondel: het is een platte dekschuit. Hij wordt voortgetrokken door een mini sleepbootje en op de achterkant doet een bemanningslid met een vaarboom verwoede pogingen het gevaarte uit de kant te houden. Er doen een stuk of 15 gondels mee.
De buurten maken er drijvende voorstellingen van met op de gondels bewoners als verklede acteurs. Dit alles wordt met behulp van ronkende generatoren op de achterplecht feeëriek verlicht. De gondels worden zodra het donker wordt stapvoets door de 2 kilometer gracht van het dorp getrokken. Een keertje heen en een keertje terug. Tweemaal kijken voor de prijs van een. Het dorp is klein, de gracht is smal. De toeschouwers zien de gevaartes op anderhalve meter afstand voorbij schuiven. De tuinen en de straatjes aan het water zijn versierd met lichtjes en langs de kant staan zeker 10.000 bezoekers. En dat terwijl er in het hele dorp maar 2000 mensen wonen.



We zijn een paar jaar niet geweest, maar dit jaar pakken we de fiets en gaan er weer heen. Gelukkig voor de organisatie en de kijkers is het zowaar redelijk droog; dat is voorgaande jaren ook wel eens anders geweest. De toeschouwers worden verwend met originele en iets minder originele schuiten. Maar om de kwaliteit van de bouwsels gaat het eigenlijk helemaal niet. Wat het hem doet is de sfeer. De vaders en moeders met slaperige kindjes die langs de kanten zitten: de lichtjes in hun verwachtingsvolle oogjes. Volwassenen die met veel gejuich en geschreeuw de schuit van hun eigen buurt aanmoedigen. Het samenhorigheidsgevoel.



Het is natuurlijk niet te vergelijken met dat wat er in onze grote steden of op de televisie gebeurt. Het blijft werk van enthousiaste amateurs die met weinig middelen er iets leuks van proberen te maken. Juist die bescheiden schaal en dat intieme dorpse maken er iets bijzonders van.

Naderhand fietsen we over een pikdonker fietspad door de weilanden naar huis. Er is niet veel voor nodig om een fijne avond te hebben.